Eerst was er een foto uit de krant die ik heel lang opgehangen heb: een vrolijke man tussen de wolkenkrabbers van New York, die een gigantische toren van dunne platen laat balanceren. De toren dreigt om te vallen, maar het lijkt hem niet te deren.
Vervolgens was er een krantenartikel: een kunstenaar die een muur van boullionblokjes had gemaakt, die hij ingepakt had in papiertjes met gedichtregels daarop.
En nu, eindelijk heb ik werk in het echt van hem gezien: In De Pont in Tilburg en de kunstenaar heet Job Koelewijn.
Op de een of andere wijze betrapt zijn werk je op jezelf.
Het doet beroep op meerdere zintuigen tegelijk, meerdere sferen waarin je leeft. De ingang van de expositie was een bewegende winkel vol klokken. De kamer bewoog van links naar rechts, als een soort pendule, zodat je er alleen maar langs kon als het geheel eén kant opstond.
Verschillende soorten tijd in de gedaante van zoveel verschillende uurwerken, de fysieke ruimte van jouw lichaam, de beknelling van de tijd: allerlei associaties gaan door je heen, terwijl je het moment mikt om erdoor heen te komen.
Er was een klein vierkant met rolluiken aan alle kanten waar je in kon gaan staan. Langzaam gingen de luiken dicht en stond je 12 seconden in het pikkedonker. Even is er geen buitenwereld meer.
Of een gigantische geplastifeerde wand, gemaakt van boekomslagen, waar water van boven overheenstroomt. Aan de andere kant zie je het primieve maaksel: vijverpompjes, geribbelde slangen, iets van douchekoppen. Waarom?
Associaties met je geheugen als een zeef: zoveel bekende boektitels, ooit tot je genomen en waar is het gebleven? Weggespoeld met het water...
Of een gigantische foto van de ene wand die hij ooit uit een galerie heeft weggehakt, zodat de andere kant,een binnentuin en wat ramen zichtbaar werden. Waarom kijk je naar kunst, als je ook gewoon intens om je heen kunt kijken en dan allemaal onverwachte dingen gewaar wordt?
Job Koelewijn. Die naam ga ik onthouden. Hij heeft ooit een levenbedreigend ongeluk gehad en is er nu op uit, de werkelijkheid om hem heen intens en bewust te leven en te delen.
