In de oude klimop en de bruidssluier aan de zijkant van mijn huis, heeft zich een mussenkolonie genesteld. Fantastisch! Bij het ochtengloren is het een drukte en leven van belang.
Tjielp, tjielp, tjielp!!! Wakker worden!!!
Het is zó aanstekelijk dat ik ook opsta. Ze zijn een soort natuurlijke kloosterklok geworden.
Want ook in het klooster is het de bedoeling dat de eerste samenkomst zo ongeveer gelijk loopt met het gloren van het licht.
Dit is wel zo mooi, vind ik nu. Ik zie de musjes zitten tussen de takken en twijgen en hoor ze fladdereren, op en neer. Na een half uur ofzo, wordt het ineens heel rustig. Alsof ze met zijn allen in meditatie gaan. Langzaam hoor ik tjielp... tjielp... op het ritme van mijn eigen ademhaling.
Dat gedicht van Jan Hanlo; De Mus, begrijp ik nu wel.
Tjielpen doe je in alle toonaarden en alle betekenissen. Ik weet niet waar het over gaat, maar je leeft er zo wel rustig-lustig op los.
Misschien moeten mensen ook maar eens half uur ofzo per dag naar elkaar gaan tjielpen.
Gewoon, waar je ook bent, van 9.00- 9.30 uur en de volgende dag van half 10 tot half 11, enzovoort, het etmaal rond en allemaal tegelijk.
Ik denk dat de wereld er werkelijk mee zou veranderen.
