Wanneer ik net terug ben van een vakantie, dan wil ik nog niet meteen in het verstandige ritme van op-tijd-gaan slapen en morgen-gezond-weer-op. Dus keek ik zondagnacht naar drie films achter elkaar, die de tv mij aanbood.Het begon met een Braziliaanse film, Ciudad Deus, de Stad van God geheten. Knap razendsnel camerawerk, afgewisseld met poëtische stills. Over het leven van straatbendes van jongeren in de favella, een sloppenwijk die ironisch De Stad van God heet. Daarna de oude Kramer versus Kramer, met een piepjonge Meryl Streep en Dustin Hofman, die om de voogdijschap over hun zoontje vechten. En daarna nog de Blechtrommel, met de grimmige, grollende Oskarschen die niet groot wil worden temidden van de Nazi's.
's Ochtends weer vroeg op, en nu twee dagen later blijven filmbeelden ook nu nog door mij heengaan. Wat ze verbindt is het coming of age thema. In de sloppenwijken wordt het verhaal vertelt vanuit een jongen die ambieert om fotograaf te worden, wat hem tenslotte te midden van het geweld en het tekort lukt. In Kramer... zijn het de beide ouders, die eindelijk een volwassen relatie met elkaar krijgen met New York als decor. En in de Blechtrommel gaat het over een jongen die niet volwassen wil worden in een wereld die totaal van God los is.
Natuurlijk gaan alle films ook over het menselijk tekort, zoals dat mooi heet... O. wat blijkt het elke keer weer moeilijk om in vrede en harmonie met elkaar te leven! Moeilijk om een andere écht mee te willen maken, te accepteren, vrij te laten, los te laten, je te verbinden...Ik zie die wilde blik van Oskarchen, de dwerg uit de Blechtrommel, het huilende gezichtje van het zoontje met zijn blonde piekhaar in Kramer... de donkere grote ogen met de zoekende blik van de jongen in de Braziliaanse Favela.
En nu in de Goede Week, voor Pasen, worden het allemaal de gezichten van die ene lijdende Jezus. Die Jezus lijdt nog steeds, elke dag en elk ogenblik weer. Er is geen levensbeschouwing die het lijden dat mensen elkaar aandoen, zó serieus neemt, als het Christendom. En ook een uitweg biedt: Petrus die Jezus verraadt, wordt wel de rots waar de kerk op gebouwd wordt en van de Jezus die smartelijk en smadelijk sterft aan een kruis wordt verteld dat hij zal verrijzen.
Wat is dat, verrijzenis? Misschien niet meer en niet minder, dan verder durven kijken met eindeloos mededogen, dan je eigen neus lang is.
