Vandaag kwam ik hem weer tegen: Loetje, die op Dirk lijkt die Wim de Bie zo weergaloos neerzette. Leren jas, boerend en pruttelend met de bierflesjes in de hand. Zo heb ik Loetje ooit leren kennen: een jongere in een wijkcentrum waarin ik werkte. Uit een achterstandswijk, waar gedealed en gedronken werd. Werkeloosheid, twee rivaliserende zigeunerfamilies, incest en ontucht met een kleindochter en meiden uit de wijk door een ex-NSB-er die na de tweede wereldoorlog het vreemdelingenlegioen is in gevlucht.Loetje: jongere die ik met zijn vrienden bijna dagelijks zag. Regelmatig op vakantie, de nor in dus, en of hij daar ook regelmatig vertoefde, ik weet het niet meer. 'Ja Mirjam, dat had je niet van me gedacht hè?!', zei hij enige jaren geleden trots. Hij is een soort collega van me geworden omdat er midden in zijn wijk een soort buurthuis is gecreëerd en hij daar beheerder van is geworden.
Loetje heeft Suiker en hij bekende me dat de regelmaat die nodig was om niet uit balans te geraken, zeker had bijgedragen tot waar hij nu gekomen is. 'En jij natuurlijk, je bent mijn grote voorbeeld!' Ik was ontroerd, toen. Al dat gehang aan de bar, al die gesprekken over van alles en niets, hij is intelligent en dat zei ik hem toen ook al. Ik voelde me een beetje als een gelukkige ouder: toch nog goed terecht gekomen!
Loetje is wat zwaar en heeft op beide armen, boven en onder, grote tatoeages. En op de knoken van zijn vingers kleine blauwe hartjes. En een oorring in. Vandaag kwam ik hem dus tegen, op de BHV-cursus. Hoe zijn net niet alledaagse verschijning, de rest zit er gewoontjes casual gekleed bij, toch meteen door de docent gebruikt wordt om hem tot mikpunt van grapjes te maken. Loetje maakt het niks uit en geeft goedmoedig en gevat van repliek.
Loetje is slim, stelt doordenkvragen en heeft opvallend veel parate kennis. Wat zou er van hem geworden zijn, als hij in een andere omgeving was opgegroeid? Misschien wel een Yup of een Professor. Loetje behandelt mij altijd met een zeker respect, wat grappig is om mee te maken. Vorig jaar op een personeelfeestje, stond ik erop om even met hem te swingen en dat maakte hem wat verlegen.
Vandaag dacht ik: nou hebben we het er niet meer over dat hij ooit die kansarme, baldadige jongere was en ik de beheerder. We zijn nu gelijk aan elkaar. Maar Loetje is trouw. En in de lunchpauze aan tafel zei hij tegen de anderen: 'En Mirjam kent me nog van de tijd dat ik het wijkcentrum onveilig maakte en er rond aan het klooien was.' Zo zijn er mensen waar je zonder dat je dat bedenkt, oud mee wordt. Loetje is er een van.
