Afgelopen zondag had ik een afspraak met een aantal mensen. Om 14.00 bij de Pier van Scheveningen. Afspraak per mail gemaakt, alweer een poosje geleden. Daar zat ik dan om 14.05 uur. De mensen kennende zou niemand op tijd komen en aangezien ik geen mobiel heb, moet ik toch een béétje op tijd zijn, anders mis ik alle fun.Niemand te bekennen. Maakt niet uit. Even rustig een boterhammetje eten. Na tien minuten denk ik: Tja. Als je nou een mobiel had, dan had je contact kunnen maken. 's Ochtends had het aardig geregend in het westen van het land. Als dat in het oosten ook zo was, dan hebben 'ze' misschien met zijn allen de afspraak laten vervallen. Een strandwandeling in de regen, dat is niks. Eigen schuld, dikke bult, jij bent niet bereikbaar, dus daar zit je dan.
Ik besloot rustig nog te blijven zitten. Ook fijn om het nog niet te weten: even voel je dan een totaal onbestemde tijd over je heen vallen. Komen ze niet, dan kun je van alles, komen ze wel, ook leuk! Met mobiel zou ik alles onder controle hebben, maar nu even niet. Om 14.25 uur dook de eerste op en dan ben je weer extra verrast en blij. Die meldde dat een andere nog 5 minuten op zich liet wachten. Heel exact, want zo had de TomTom de aankomsttijd berekend.
En zo lijkt het leven héél controleerbaar en te regelen. Totdat je thuis komt en hoort over de nieuwe griepvirus die over de wereld aan het reizen is. Mondkapjes, een warmtemeter op een vlieghaven in Japan, mensen in Mexico moesten thuis blijven en mochten niet naar de kerk. De illusie van controleerbaarheid waait wereldwijd, evenals de virus zelf: symboolmaatregelen om de angst te beteugelen.
Die griepvirus toont, hoezeer we met zijn allen geheel van elkaar afhankelijk zijn en met elkaar te maken hebben. Een ademstoot, een handdruk, een aanraking, het kan teveel zijn. We zijn met zijn allen eén levend lichaam, eén broeiend en broos organisme, dat tezamen 'menselijk leven' heet. Er kunnen er miljoenen en miljoenen van afvallen in één griepgolf en de rest gaat dóór met dat leven van de Mens.
Het is een akelige gedachte. Dat er happen Mens weg zullen vallen en je zonder dat te kunnen controleren, ook eén van de slachtoffers kunt worden. Gek genoeg, vind ik het ook iets prikkelends hebben. Om naakt op de huid te voelen, hoezeer het leven niet te regelen is en hoe erg we allen met elkaar te maken hebben, wereldwijd.
