Fantastisch!Er zijn van die gouden dagen in je leven en dit is er eén van. Cordoba: geboorteplaats van de joodse geleerde Maimonides en van Averoës en Seneca, stad die in de tiende eeuw vergelijkbaar was met Bagdad en Constantinopel en waar toen 3000 moskeeën en 100.000 winkeltjes waren... Dat laatste kan ik nauwelijks geloven, maar het staat wel in mijn boekje. Zouden er niet een paar nulletjes af moeten?Anyway... wat hangt er op zo'n plek aan vibraties en energieën? Ik heb me maar mee laten nemen al slenterend, zonder een plan van te voren. Schilderijen bekeken van Julio Romero de Torres (1874-1930). Spaanse vrouwen uit Cordoba met broedende blikken. Zonet, toen ik de lucht roze en paars zag kleuren op de brug met uitzicht op het natuurreservaat midden in de Rio Guadalquiver, waar witte kraanvogels in de bomen wonen, stond er zo´n vrouw naast me. Met een lange vlecht over haar schouders blies ze op een fluit het laatste avondgloren weg.
Bij de kerk van de Franciscanen me een oorfoontje laten aanmeten met een rondleiding. De eenvoudige middeleeuwse kerk was goudbarok weggeplakt. Maar ach... die bekende beelden en stukjes verhaal over Franciscus en Clara... leuk idee hoor, als ik hier woonde had ik het zelf kunnen verzinnen: kom we gaan een rondleiding inspreken, leuk, misschien worden er mensen door geraakt! Dat zijn van die dingen die je in alle naïviteit weleens kunt denken, ik tenminste wel.
De lentezon scheen mild en behagelijk en op een stil pleintje met een klaterend fonteintje, witte huizen, pijnbomen, een bloeiende blauwe wingerdboom, een dadelboom en sinasappelbomen, een glas koele witte Montillo wijn tot me genomen met tapas. Gebakken champignons in de knoflook met heel subtiel kleine stukjes spek ertussen en een laurierblaadje. Goed idee voor thuis. En zo'n visspiesje zalm-garnaal-inktvis en wat zoete ijsbergsla met olijfolie... o, wat is het leven dan goed!
Door het archeologisch museum heen met twee rustige patio's waar ik me opnieuw in de zon koesterde, en naar het kasteel gewandeld van de christelijke heersers met een prachtige tuin. Klaterende fonteinen in langgerekte vijvers, pijnbomen geknipt als dikke bijna vierkante pilaren, roze en paarse ranonkels gezien, zeer grote karpers in twee bassins. De torens beklommen en rondgetuurd hoe Cordoba aan alle kanten door zachtglooiende heuvels omringt is. De laatste zonnestralen opgevangen onder een sinaasappelboompje...
Ach, had het wat uitgemaakt wat ik vandaag gedaan had? Ik geloof het niet. Het was de lente. En Cordoba.
