Wat zijn het toch een heerlijke dagen. De lentebeelden stapelen zich in me op. Donkere mest kruien tussen de bloeiende witroze appelbomen in de kloostertuin. Een ree op het pad in een tunnel van licht lentegroen. Ik loop zachtjes dichterbij en zij stapt weg, het bos in. Dan blijkt ze me gevolgd te hebben tussen de prilgroene twijgen en takken, we kijken elkaar kort aan en ze springt met een wit staartje weg.Een ooievaar op een lantaarnpaal aan de dijk. Ook deze blijft zitten tot ik vlakbij ben en vliegt dan klepperend op, zwart witte vleugels richting de Waal. Lammetjes en kalveren in de wei, een jonge veulen, met natte, dunne benen nog, alsof het net uit de vochtige baarmoeder is gekomen en nu tegen de warme rug van moeders veiligheid zoekt. Een violette waas over de dijken van de pinksterbloemen. Zacht warm lichtgeel Waalzand, om languit in te liggen.
Ondertussen lees ik Dreamquake, een roman voor jongeren, het vervolg van Dreamhunters (2006) van de Nieuw Zeelandse Elizabeth Knox. Haar fantasie zou nooit in het plaatjes-design-landschap van Nederland gedijt hebben: ze roept een wereld op waar tussen de bergen en de zee, op woeste onbewoonbare woestijnachtige gronden, iets is dat The Place, heet.
Op deze plek wonen Dromen, waarnaar gejaagd en gezocht wordt door de Dreamhunters, een klasse apart in de samenleving met priesterlijke allures. Zij kunnen deze dromen delen in grote stadiums en arena's en anderen zo inspireren, nieuwe visioenen geven, gelukkig maken. Alles draait rondom de beroemdste droomfamilie Tibbold en je zit in het perspectief van hun dochter Laura, die in deel 1 ontdekt dat ze de gaven van haar ouders verder moet dragen.
Het zoeken naar dromen is, als de gang naar de woestijn, zoals Jezus die al ondernomen heeft. Beproevingen en jezelf bijna verliezen, horen daarbij. Op het moment dat Laura zichzelf vindt als Dreamhunter ontstaat er een wervelstorm van zand en het zand vormt zich tot een grote gedaante, die menselijke vormen krijgt. Na angst en beven leert Laura hem kennen als NOWN, de zandman, die haar eigen creatie is en met wie zij kan doen wat ze wil.
Als zij de W uit zijn naam haalt, dan wordt hij NON en zal verdwijnen en weer oplossen als los zand. Als zij de eerste N uit zijn naam haalt, dan wordt hij OWN, van zichzelf. In plaats van Laura te moeten dienen is hij vrij om te gaan en te staan waar hij wil. Laura bevrijdt hem en NOWN besluit in zijn vrijheid, om er altijd voor Laura te willen zijn.
Dit is een heel mooi beeld, die gaat over de dynamiek van de liefde. vind ik. Zowel de eigenliefde, als de liefde voor een ander. Je kunt gericht zijn op het NON in je en je hele leven wordt bepaald in het voortdurend zoeken naar zelfbevestiging. Liefde wordt een soort kruidenierswinkeltje waar gewikt en gewogen en onderhandeld moet worden. Een ander wordt dan een bedreiging, die het wankele evenwicht in je winkeltje verstoort.
Of je leeft vanuit het OWN: je bent van jezelf, je houdt van jezelf en van daaruit voel je de ruimte en de grenzeloze vrijheid om je werkelijk te verbinden. Daarom is het een overtuigende roman voor jongeren: het is de leeftijd waar je iets van je essentie NOWN, tegenkomt en leert om daar een harmonieuze band mee te hebben.
Laura vraagt aan NOWN, als zij in nood is, of hij naar haar toe wil reizen en NOWN komt en draagt haar in de kom van zand, die zijn armen zijn. Heel treffend beschrijft Knox dan, hoe dat voor Laura voelt: ... Nown made her feel like God on the first Sabbath - He was a great responsibility, but he was good, like the world, and being with him, made Laura sleepy with happiness.
Zo'n geluk... dat gun je jezelf en alle anderen. In Dreamquake blijken er ook Nachtmerries te zijn in The Place en het is de opdracht aan de Dreamhunters om zich daartoe op een juiste wijze te verhouden.Misschien dat tegen het einde van het boek, wanneer alle moeilijkheden zijn overwonnen, het zal blijken dat je van NOWN, ook de laatste N kunt weghalen. Dan krijg je NOW. Het Nu, het eeuwige Nu, het enige wat we hebben en er werkelijk is. Waarin alles samenvalt in de ervaring dat het Goed is, in dat NU.
