Goede Vrijdag, dagje vrij. Zal ik naar de Mattheus Passie gaan luisteren, hertaald door Jan Rot? Geen zin in. Op Witte Donderdag, de dag tevoren al naar dat deel geluisterd. Zo zwaar. Zo serieus. Zo afstandelijk ook, toch, na de Santa Semana-sferen die ik in Spanje heb geproefd.Dus ik zet een Spaanse cd op, een verjaarscadeautje van F. CARMEN AMAYA (1913-1963), een flamingo-danseres en zangeres. Al meetrappelend dweil ik de tegelvloer. Olé! Dat is passie, weliswaar van een andere soort dan die van het Passieverhaal, maar toch: dezelfde mengeling van felheid, doorzetten, doorgaan... after all.
Ik ga naar vriend T. in zijn atelier, die op dit moment oude bijbels losmaakt en de bladen plakt als ondergrond van zijn taferelen, die hij er zwart en met dunne lijnen opzet. Niemand die natuurlijk begrijpt, dat het wat IS, om Bijbelbladen los te maken, maar enfin. Een schone taak om de geseculariseerde wereld op een ander been te zetten en de gristelijke wereld een andersoortig signaal te geven, hoopt-ie, denk ik.
's Middags om 15.00 het uur U, Kruiswegmeditatie in dia's: zwartwit houtsneden van een kunstenaar, gelardeerd met muziek en flarden psalm. Een hobby van de abdis R. om elk jaar met iets nieuws hieromtrent te komen. 's Avonds het lijdensverhaal in de kapel. Al die scènes over verraad en verlatenheid. Het blijft een verhaal dat door merg en been gaat. Op het einde wordt iedereen uitgenodigd om een witte of paarse anemoon bij het lege kruis te leggen. KIJK: naar je eigen pijn en het leed in de wereld, probeer een omgang te vinden met het tekort: dat is voor mij waar dan aandacht voor wordt gevraagd.
Tussendoor ontdek ik het Kroningburgerpark, waar Frank Boeijen, Nijmegenaar een mooi liedje aan heeft gewijd, als groot picknickveld. Temidden van de lentebomen en de bloemen, zitten studenten en jonge gezinnen, te lezen, frietjes te eten, gitaar te spelen. Ik besluit me er ter plekke bij aan te sluiten en koop een BOOKazine van Libelle. Een korte novelle in tijdschriftvorm Eenzaam heden geheten van de Pakistaanse Naema Tahir, die vorig jaar bij Zomergasten was.
Over geworteld zijn en niet van een Pakistaanse familie in London. Zo bekend, dat thema... een vader die terug wil naar Pakistan, een moeder die wil blijven. Kinderen die zich afvragen, waar hun wortels liggen, hoe zij kunnen wortelen. Uiteindelijk alleen maar in het heden, constateert de hoofdpersoon, een meisje, in een Eenzaam Heden... Ook een soort passie verhaal. Passie: het is er in zoveel vormen.
