En dan vertrek je uit Malaga en verbaas je je over de sfeer van verwachting die in de stad hangt: overal podia gebouwd voor de Santa Semana, de Goede Week, die nu is aangebroken. Lange processies vol kleuren, dramatiek, muziek, fakkels, puntmutsmensen zullen door de straten schrijden...Kom je in Nederland en doe je je eerste boodschappen weer bij de Albert Heijn. Pasen: GEZELLIGE DAGEN! schettert het. Alles lichtgroen en geel, de sfeer van eieren, paashazen, uitgebreide paasontbijten enzovoort. Hoe 's lands grootste kruidenier het Nederlands bewustzijn langs de variëteit der dagen loodst... Daar moeten we het maar mee doen. Lentebloemetjes te koop bij de uitgang, papieren tafelkleden en het feest is weer compleet.
Kijk ik in mijn tijdschriftenmand, kom ik TA, tegen Terra Archtectura, eentje uit 2006 die mijn Sarapop vorig jaar aan het lezen was, blijkt er een artikel te gaan over de patio's in Cordoba. Hoe het droge klimaat in Andalusië ervoor zorgt dat elk beetje vruchtbare grond gekoesterd en verzorgd wordt. Dat het de Moorse invloeden zijn en het idee van de mystieke, paradijselijke binnentuin met de bron in het midden die de binnenstad van Cordoba mede vorm heeft gegeven...
Ik denk aan de sinaasappelbomen, zorgvuldig met een rondje bruine aarde om hen heen en aan al die bloempotten die er tegen de muren van de patio's gespijkerd zijn en hoe die elke dag één voor één, met een trapje tegen de witte muur, water zullen krijgen in de zomer. Een dagelijks ritueel waar je vanzelf zacht en aandachtig van wordt... Ik besluit een beetje in het plantsoentje achter mijn achtertuin te gaan schoffelen.
Komt de buurman in zijn rode badjas tevoorschijn voor een praatje. Over vroeger en nu. Over Palmpasen, hoe je rondliep met zo'n, palmpaasstok met een zoet broodje waarvan je nog niet mocht eten en de kettingen snoep waarmee je het versierde en het palmpaastakje. 'Al doe je er nu niks meer mee, het speelt toch altijd een rol, het geeft je wel je normen en waarden, waar je de rest van je leven mee vooruit kan', zo zegt hij.
Hoe ik gisteren twee keer dezelfde soort praatjes maakte op een feestje dat in een kerk gevierd werd, die toch ook nog in gebruik is voor speciale diensten. Hoe kerksfeer en verjaardag zich door elkaar heen mengden. Een slinger over het preekgestoelte, de kandelaar met kaarsen die branden, naast het kruis. Mensen die kletsten in de kerkbanken, een lange rij met allerlei taarten en in de oude nissen daarachter waxinelichtjes. Zonlicht dat door de geboogde ramen ook kerklicht wordt.
Hoe ik morgen weer naar het klooster ga, en ook daar zie hoe sferen zich daar door elkaar heen aan het mengen zijn. Hoe Arts al een flatscreen op haar kamer heeft geïnstalleerd en Architect zijn laptop inplugt en Musicus een dvd'tje bekijkt en nooit naar de recreatie met de broeders gaat.
Hoe ik maar ga besluiten me helemaal te geven aan het moment: staat er een kronkeltak met gele paaseieren en paashaasjes en paaskuikentjes daarin op de bar van het wijkcentrum, roep ik Gezellig! Ben ik in de kapel van een van de kloosters, dan bid en buig ik devoot, loop ik van de lentezon te genieten, zeg ik Mmmmmm.... en verroer me niet meer. Je bent die je bent, grotendeels door de omgeving en de mensen om je heen. To be where you are, that's the answer.
