Laatste koekje

Vader had de laatste jaren van zijn leven een gewoonte, die ook voor een ergenisgevoel zorgde: Hij had bij elk bezoek of samenkomst van de familie, een blik koekjes voor een ieder. Vaak waren het gesorteerde koekjes in een groot vierkant Verkadeblik. Wat had hij met koekjes? Riepen het oude herinneringen op van lang geleden in Indonesië, waar koekjes van Verkade wellicht geassocieerd zijn met rijk, behagelijk, zoet en gelukkig zijn?

Anyway. We waardeerden die koekjes niet altijd. Een ieder met een eigen huishouden en eigen eetgewoontes: wat moest je met weer zo'n blik koekjes? Ik beken, eens een groot blik naar Dresden meegesjouwd te hebben, in de hoop dat ik mijn gastvrouw daarmee te kunnen verwennen: échte Hollandse koekjes van de meisjes van Verkade. Zusje zei weleens: "Neem ze maar weer terug! Ik hoef ze niet, dat wéét je toch?" Vader was eigenzinnig en soms onverstoorbaar.

Pas kwam hetzelfde Zusje onverwachts even op bezoek. Ik had helemaal niks in huis om aan te bieden, ik was net door alle voorraad heen. Toen zag ik ergens achteraf een rol koekjes liggen. Nog van Vader. Dunne Zeeuwse wafeltjes, Hollandser kon niet, met een Zeeuws Meisje op de voorkant. Kijk! zei ik, toch nog een koekje! We aten het buiten op, maar maakten eerst, als vanzelf een soort Proost. We hieven de koekjes de lucht in: Op Papa, op je gezondheid...of whatever. Dit is nog van Opa, zei Zusje tegen Nichtje.

We aten de rol bijna leeg en nu heb ik nog één koekje over. Het lukt me maar niet om die op te eten. Alsof het, 't laatste tastbare bewijs is van zijn eigen-aardige zorgzaamheid. Dat je dat tijdens een leven niet waardeert en het nu ineens pas op de plaats valt.