Ach, wat blijft het toch geweldig om op te staan en dan een witte wereld te ontwaren! De mussenkolonie tjilpte en fladderde op de besneeuwde takken van het appelboompje en at parmantig van de rode appeltjes die ik heb laten hangen. De laatste dagen hebben ze bezoek van koolmeesjes en twee roodborstjes en als ik Marjolein Bastin was, dan wist ik wel wat ik ging schilderen.Met Moeders naar Kevelaer gereden, dwars door de sneeuw, fein wieder in Deutschland zu sein. Kevelaer is een bedevaartsplaats op 44 km afstand van mijn stad, waar Maria volgens de legende weer iets bijzonders deed. Voor mij telt niet waarheid in dezen, maar échtheid: hoe je tesamen een plek maakt van devotie op allerlei fronten.
Dus: kaarsjes opgestoken voor de hele familie, de prachtige kerk weer eens van binnen bewonderd en op herhaling, na Berlijn, gesnuffeld op de Weinachtsmarkt, die hier Kribjesmarkt heet en dat was het ook wel: centraal een stal met levende have en de kraampjes onder de kruisweg rondgang.
Dus heb ik voor mijn kerststalletje allemaal kleine beestjes gekocht, een egeltje en een kikkertje op een waterlelie blad, een geel eendje, twee konijntjes, een mereltje met een nestje en twee eitjes daarin, ach wat lief allemaal... ik wilde nog een wit geitje kopen ter herinnering aan de afslachting vandaag van velen van hen, wegens de Q-koorts, maar bij de tweede rondgang waren ze allemaal op. Ik hoorde een Nederlands echtpaar hetzelfde tegen elkaar zeggen: kennelijk zijn er in een uurtje tijd meerdere fans van witte geitjes op gestaan.
Dan doe ik het in mijn hoofd maar met het witte geitje die Jan Mankes zo mooi geschilderd heeft. Ja, dieren zijn zo menselijk soms en mensen doen dingen op een wijze die dierlijk instinctief is. Gisteren stond er weer zo'n berichtje in de krant. Ga maar eens staan en doe het na, zoals ik dat gisteren deed: je vouwt je handen in je schoot en dan beweeg je je armen eerst twee maal naar rechts en dan 1 keer naar links en dan weer 1 keer naar rechts.
Doe nu hetzelfde, maar een beetje anders: eerst twee keer naar links, dan eenmaal naar rechts en weer een keer naar links. Schematisch begin je dus met: ofwel: r-r-l-r of l-l-r-l en dan volg je met de andere reeks. Wat is nu gebleken? Wij westerse mensen vinden het veel aangenamer en leren ook sneller als we starten met r-r-l-r. Terwijl kinderen van nomadevolken sneller leren als ze beginnen met l-l-r-l. En waarom is dat zo?
Welnu, nomaden tasten eerst de wereld buiten zichzelf af, dat is hun werkelijke thuis, zo voelen ze zich veilig. Terwijl wij westerlingen de wereld beleven vanuit onszelf. Gevoelmatig draaien we om ons eigen middelpunt heen, als we starten met r-r en daarna pas een beweging naar l maken , om weer te eindigen met r: bij onszelf dus.
Gisteren heb ik het een paar keer gedaan en ik voelde ineens, hoe ánders dat is: de wereld buiten jezelf als startpunt ofwel je eigen ikje. Waar tast je het eerste naar? Heel concreet stel ik mezelf deze vraag nu, omdat ik alsmaar twijfel of ik de eerste twee weken van 2010 naar New York zal gaan, of niet. Het vliegticket en de overnachting is bijzonder goedkoop. Maar het kan ijzig vriezen in NY, met sneeuwstormen en dergelijke. Er zijn héél veel musea te bekijken en ploeteren door sneeuw en daarbij soms de wolkenkrabbers niet eens kunnen zien, hektiek, honderden impulsen tegelijk: wil ik l-l-r-l?
Of kan ik beter twee weken kluizenaar zijn, in alle rust, net doen voor de buitenwereld dat ik wég ben en me onderwijl onderdompelen in boeken, muziek, dvd-tjes, stilte en meditatie? Ik kom er maar niet uit. Ook naar Kevelaer gaan is zo heerlijk allebei een beetje doen. Een moment van stil-zijn en ook gezellig met Moeders wat winkelen, dingetjes uitzoeken en ganzenborst met nudeln en rode kool eten. Opnieuw op herhaling, na Berlijn.
Misschien moet NY voor de tweede maal, toch maar weer wachten op een bezoek van mij. Tevoren doorkruiste ik middels diverse reisgidsen, NY in mijn geest in de zomer en nu in de winter. Misschien is dat wel weer genoeg, voorlopig. Wordt het dan toch: r-r-l-r.....?
