In De Wereld Draait Door is er een geweldig leuk gesprek geweest met Patricia Paay en Theo Maasen. Zo onthullend. Paay verschijnt deze week in de Playboy, zestig jaar oud en Theo Maassen ging hierover tekeer als een kleinburgerlijk mannetje: leuk voor necrofielen, zo was zijn teneur, je bent een aandachtsjunk. Paay bleef buitengewoon rustig, een zestig jarige, en Theo Maassen raakt maar niet in zijn 'stiel'.Dat kon ook niet met Paay tegenover hem, want die kende hem oprecht niet. Ze woont in het buitenland en haar hele benadering, volkomen naturel, had daarom iets van: wie is dit lefgozertje tegenover me? Ze herhaalde een paar keer: 'Ik ben ervoor gevraagd en toen dacht ik: waarom niet?' Mij lijkt dit de kernwaarde van de Spiegel. Anderen spiegelen je iets voor omtrent jezelf en soms zet dat je aan het denken en dat kan je ook een stap verder brengen.
Bij Paay evident: de eerste keer in Playboy - dit was haar derde keer - verklaarde ze dat ze als ze vijftig was daar echt niet meer in zou willen staan. Er werd een tv-fragment hierover vertoond. Rustig zei Paay: 'Nou, daar ben ik dus op terug gekomen.' Niet uit zichzelf, dus. Zij ging niet naar de Playboy met de vraag: Mag ik alsjeblieft? Maar er werd haar gevraagd: denk daar eens over na. En haar antwoord was: Waarom niet en dáár had ze geen antwoord op.
Voor Theo Maassen ontbrak de spiegel. Ofwel hij kreeg door Paay voorgespiegeld, dat hij voor haar een non-item was. Niet het nieuwe morele geweten van Nederland, de nieuwe Freek de Jonge, zoals hij gewend is. Iemand die zichzelf en zijn show wel zó goed vind, dat er een film van gemaakt is. Maassen ontpopte zich tot een alfamannetje, waar ik vorige maand een blogje aan heb ge wijdt: Als ik voor jou niet besta, dan verwijs ik jou naar het land van de doden.
Patricia Paay lijkt mooi ouder geworden. Ik denk dat ik die Playboy maar ga kopen.
