Ik vind het allemaal nog zo gek niet, die lichte ontregeling die Nederland nu rijk is. Des zondags had ik een afsluitingsetentje in het wijkcentrum, maar dat ging niet door: weeralarm, niemand de deur uit, er rijden geen bussen, enzovoort. Best, heel best.Lekker thuis gekeken naar de zwartwit kerstfilm It's a wonderful life uit 1946, waar een hele jonge James Stewart op kerstavond gered wordt van zelfmoord door een engel tweede klasse. Hij laat Frank Baily zien hoe de wereld eruit had gezien zonder hem. Niet leuk, want Frank heeft elke keer voor het juiste en goede gekozen, ten koste van zijn eigen dromen en idealen.
Nu weet ik ook waar Sesamstraat Bert en Ernie vandaan hebben gehaald. De twee politieagenten in Franks dorp heten zo. Heerlijk zo'n film, waar het in de straten van het dorpje grote vlokken sneeuwt en onderwijl buiten dezelfde vlokken zien dwarrelen. Engel wordt eerste klasse, d.w.z. krijgt vleugels en Frank dompelt zich uiteindelijk in de warmte van zijn dorpsgenoten, die hij allemaal een beter leven heeft gegeven. De film, geregisseerd door Frank Capra staat op de lijst van Amerika's beste films ooit, van het American Film Institute. Dat zegt toch iets over het Uiteindelijke Menselijke Weke Hart.
Onderwijl sneeuwt het zo hard, dat de voordeur de volgende ochtend nauwelijks meer open kan, de tuin alleen maar de pootjes bevat van een buurtpoes die altijd even komt kijken, de smalle vogelpootjes van de mussenkolonie en 15 cm sneeuw op de leuningen van mijn houten stoel. Gezellig, al die hopen sneeuw van de buurman die zijn eigen stoepje schoonveegt en de sneeuw op het mijne deponeert, aangezien ik zonder auto, toch niks van voren doe, maar vanuit mijn achtertuintje leef.
Ook de volgende dag, gisteren dus, werd mijn hele dagprogamma gecancelled, wegens nietrijdende bussen en een niet op de weg durvende J. Géén werk, géén avondafspraak: gauw Zusje gebeld, want de familie zou richting Maastricht gaan voor de bespreking van het grafmonument voor Vader. Dat wordt heel mooi, van keramiek in zee-en groen- en aarde-tinten, waarop uiteindelijk twee vissen zullen zwemmen.
Nichtje L. deed alle favoriete liedjes in de auto en nichtje M. verzon zachte, dromerige fluisterliedjes over de Sneeuw, die overal lag, Sneeuw, Sneeuw, Sneeuw... Uiteindelijk gedobberd in het warme thermaalbad in Arcen, terwijl nichtjes V. en N. er ineens merkwaardig veel genoegen in beleefden om mij in de nevelige walmen van het buitenbad te laten schrikken en water naar mijn hoofd te scheppen. Zal wel de beginnende puberteit wezen.
Van mij mag het nog dagen zo duren, dat aan huis gekluisterd zijn en te voet de tocht naar de bieb maken,om een blogje te kunnen schrijven. Ik ben aan de Negerhut van oom Tom begonnen, ik bewater het mos in mijn kerststalletje, ik ga niet naar New York, waar begin ik aan in de winter? (ik keek naar King Kong en zag die stenen jungle vanaf het Empire State building). Ja, ik blijf lekker thuis, fijn ingesneeuwd.
