Het hoort wellicht bij een jaarlijks terugkerende wintervirus (zie blogje moderniteiten, 18 dec 2008): dat er zo'n dag is dat ik me gigantisch zit op te winden over de 'moderne' elektrische wereld om me heen. Des zomers, als je alleen maar zon, water, en hout voor een vuurtje 's avonds nodig hebt, plus wat tuinlantaarntjes voor de sfeerverlichting, dan valt alle elektriciteit en al die apparaten om mij heen, me nauwelijks op.Maar nu. Water bijvullen in de verwarmingboiler. Ja, het lukt wel, daar niet van: kap eraf, installatie uit, waterkraan aansluiten... maar ik vind het zo'n heisa. Denk dan: O, o, o, laat me het onhandige vrouwtje maar zijn, waar is de Redder of Redster die dit eens allemaal voor me doet? Zo heb ik ooit besloten om geen band te kunnen plakken en breng lekker mijn fiets naar de fietsenmaker. Een paar uur frustratie per band, minder in mijn leven.
Bij de centrale bushalte is een gigantisch lichtpaneel geplaatst, waarop staat hoeveel minuten het nog duurt, eer er een bus vertrekt. In mijn naïviteit dacht ik nog dat alle bussen op een soort Tom Tom systeem zouden zijn aangesloten, zodat de verwachte aankomsttijd zichzelf steeds corrigeert. Niet dat IK op de minuut hoef te weten wanneer de bus komt, maar toch: het voelt efficiënt en goed geregeld.
Totdat ik vandaag ontdekte, dat het lichtpaneel alleen maar het busboekje en de bedóelde tijden ophoest. Staat er: nog 19 minuten en dan blijkt dat om de volgende bus te gaan, dan die welke jij gaat nemen en die er alsnog aankomt. Wat een zooitje en wat een verwarring schept dat. Je weet gewoon het meeste over je bus, als je gewoon aan een omstander gaat vragen of jouw lijn al geweest is of niet. Moderne ergenis. Geld over de balkgooierij, het slaat werkelijk nergens op.
Net zoals het fietspad achter mijn plantsoen dat ineens opnieuw geasfalteerd is, terwijl er werkelijk niks mee aan de hand was. Kijk om je heen, het gebeurt op allerlei plekken: Ik heb begrepen dat de geldpotjes van dit jaar op moeten. Anders krijg je volgend jaar minder budget. Plaatvervangende schaamte overvalt mij, als ik denk aan al die gaten in de wegen in derde wereld landen, stukken uit het asfalt, een weg die zomaar stopt.
Licht dat zomaar stopt, is ook altijd een bron van lichte opwinding. Het gebeurde vanavond in een deel van het wijkcentrum en aangezien dit weekend de helft van mijn stad een paar uur zonder elektriciteit zat, voelt dat toch aan als: zou er Ergens iets Engs aan de hand zijn? De juffrouw aan de andere kant van de lijn zei dat ik niks mocht doen, voordat de elektricien mij zou bellen, binnen vijf minuten, die natuurlijk niet belde binnen 5 minuten. Krijg dat maar voor elkaar, niks doen, met allemaal eigenwijze mannen rondom je, die allemaal het beste weten hoe je moet handelen.
Het gevolg: twee kwade koppen die stug volhouden het gelijk, waarvan ik al niet meer weet wat dat zou zijn, aan eigen kant te hebben. Zo schrijf je des ochtends nog een meditatie over de Engel van de Verandering en heb je je des avonds staande te houden in de noodverlichting, sussend en bemiddelend, deels vergeefs. Maar ja, dat wou ik toch zelf: een leven vol afwisseling en verandering: electricity.
