In Venetië, toen het een hele dag regende en ik dicht langs de gevels schuifelde om zo weinig mogelijk nat te worden, viel mijn oog in de etalage op een heel kleine ets. Zwart en grijze tinten bovenin en in het midden tot onder, oranje tinten van ochtendlicht op het water, waarin een Venetiaans huis weerspiegeld was. Eigenlijk was ik meteen verkocht, heel erg duur was het niet, maar ik ging toch eerst naar het Peggy Guggenheim Museum daar vlakbij om er geen impuls aankoop van te maken.Een prachtig museum overigens, in het oude woonhuis van Peggy, een palazzo aan het water, waar alleen de eerste verdieping van gebouwd is en het binnen eenvoudig wit gestuukt is met een prachtige binnentuin met oude bomen. Uitzonderlijk in Venetië, veel groen is daar niet en een terras richting de Grand Canal, waar het water klotste en groen en grijs werd van het noodweer dat opstak.
Apart hoor, zo'n levenslot: blijk je te bulken van het geld door rijke ouders en dan besluit je daarmee een gigantische kunstverzameling aan te leggen van moderne kunst, die nu verspreid is over vele musea over de wereld, o.a. in Bilbao, waar ik ook geweest ben en New York (staat op mijn verlanglijstje. ) En zo kom je vanzelf in contact met de 'groten der aarde'.
Ik besloot om me door de regen heen, opnieuw te begeven naar dat kunstwinkeltje op de hoek. Het etsje dat ik gezien had bleek van de Venetiaanse kunstenaar Cadore. Hij is al 30 jaar gespecialiseerd in de weerspiegeling van Venetiaans water en gebruikt daarvoor een oude techniek, die door de Spanjaard Goya is ontwikkeld, zo liet ik me, lekker droog in de winkel, voorlichten door een man met een hondje dat je niet mocht aanraken en die bij nader inzien door meerdere kunstenaars van dit collectief was vereeuwigd op etsen en litho's.
De techniek behelst een combinatie van ets en aquatint. Dat betekent dat ook de kleuren van de ets zuur bevatten en evenals de zwarte inkt op de etsplaat worden geschilderd en dan wordt het gedrukt: eenmalig. Daarna wordt de plaat weer schoongemaakt en kun je weer opnieuw beginnen. Dit maximaal 50 keer ofzo, want dan is ook de etsplaat versleten.
Je krijgt daardoor het effect zoals Monet de kathedraal van Rouen op allerlei momenten van de dag heeft geschilderd, je verandert de kleuren en de hele sfeer is weer een andere. In de bakken was er van ditzelfde etsje ook één met dagkleur tinten, maar nee, ik was gevallen voor deze.
De symboliek ervan spreek mij aan: je ziet een donker steegje en een bruggetje in zwart en grijze tinten en alleen maar indirekt het licht en een huis. Zo is het voor mij ook met het grote Licht, dat ons allen verlicht: je ziet het nooit direct, maar alleen dan wanneer je het zorgvuldig opvangt, bruggen naar elkaar bouwt, wandelweggetjes. Zo bouw je samen aan een huis.
Ik heb het etsje dus gekocht. Toen ik googelde op http://www.bacart.com/ en bij de kunstenaar Cadore allerlei ander werk bekeek, kwam ik tot mijn verrassing mijn eigen etsje, in heel andere kleuren tegen: het is de Rio de la Toleta die hij afgebeeld heeft. Dat wordt mijn missie bij een volgend bezoek in Venetië. Tenminste als ik het dan nog te voet kan bereiken; er moet niet weer 28 jaar voorbij gaan, eer het zover is.
