De familie h.a.l. zat in hun laatste week van de vakantie in zo'n Nederlandse-appartementencomplex-enclave met gewone Nederlandse tv in de Oostenrijkse bergen. Dus ik kon de verleiding niet weerstaan om bij hen Zomergasten te kijken, al moest ik daartoe in het pikkedonker met zaklantaarn terug, door bos heen, waarvan de heel hoge dennenbomen toch ook iets onheimelijks hadden, zo.Paulien Cornelisse was aan de bak en wellicht dat haar scène uit Twin Peaks, waar de enge Bob vanachter een bank te voorschijn sprong in een dorp dat net als daar in Oostenrijk rook naar hars en in het teken stond van de houtindustrie, wel mede debet was aan mijn een beetje griezelgevoel op die terug weg, 2.8 km lang. Deze scène, plus de eerste die voorbijkwam: een stukje klei-animatie met beestjes van Wallace en Gromit, sprekende dieren, overgedubt van échte interviewtjes, leken me te samen wel een aardige omlijsting van Paulien Cornelisse fascinaties. Twee fragmenten die elkaars tegenpool zijn en tegelijk helemaal bij elkaar horen.
Van de eerste scène wist ze te vertellen dat die Bob niet eens een echte acteur was, maar als klusjesman rondliep op de set en aanvankelijk als figurant gevraagd werd om even mee te spelen. Maar hij groeide uit tot de Engerd Ten Top en Paulien Cornelisse vond de scène doodeng en kon er ter plekke ook nauwelijks naar kijken. Alles wat hij doet is schreeuwen, een soort beest-zijn, dus. Van de kleibeestjes vond ze het weer geweldig dat deze met de hand gemaakt en bewogen werden: het was geen computer-animatie: 4 seconden, duurde een hele dag om te maken, vertelde ze, het was allemaal echt.
Maar die arme Jelle Brandt Corstius was helemaal niet in staat om verbanden te zien en iets van de gekte van Paulien tevoorschijn te krijgen. Want ik heb Paulien een keer in een interview op Oerol gezien; ze heeft iets volkomen ongecontroleerds in zich, zo dat je denkt dat heel hard krijsen, zonder taal, eigenlijk het beste bij haar past. Maar arme Paulien ontwikkelde gedurende die drie uur steeds meer tics , strijken met haar hand langs haar neus, een kwasi-intellectueel handje naar de kin, waar de kin weer doorheen zakte, geknipper met de ogen.
Wat had Connie Palmen er een geweldige tv-avond van kunnen maken, door te gaan kloven in een beetje het onbewuste brein van Paulien, maar Jelle kwam niet verder dan elke keer te vragen: wat vind je hier nou grappig aan, waarom vind je dit interessant? Het allersterkste moment van de avond, was toen Paulien met een beetje meer stemverheffing het bedaarde en vlakke even achter zich liet en een voorbeeld zocht om duidelijk te maken waarom de uitdrukking 'Met alle respect...' een nieuw soort belediging is.
Ze zei: 'Met alle respect, Jelle, nu ben je de hele avond met je hoofd op de tv..., maar ben je eigenlijk niet gewoon alleen maar een schrijvende journalist?' Maar Jelle reageerde niet. Wat ik van Jelle vind, ik weet het nog niet. Met Annet Malherbe vond ik zijn pretentieloze nonchalance wel heel geschikt en tussen Paulien en hem leek zich een soort subtext af te spelen.
'Misschien vinden ze elkaar leuk', zei ik tegen Zusje. Ik weet nog dat ik bij het interview tussen Ischa Meijer en Connie Palmen indertijd, ook een subtext zag. Later bleek dat ze verliefd op elkaar geworden waren. Ik las ergens dat Jelle, Paulien inderdaad al kent, omdat ze een vriendin is van zijn zus: Aaf Brandt Corstius. Dus misschien was dat het. Maar als Jelle en Paulien ooit een setje worden, dan wil ik heel graag deze Zomergasten nog eens terug zien. Dan zal het motto blijken te zijn: Taal is, zeg maar, NIET echt mijn ding.
