Het lijkt nu door de grijze regenschermen en windvlagen al weer veel langer geleden dan gisteren: toen wandelde ik langs een meanderende IJssel en onder een blauwe wolkenlucht naar het zuiden, langs groene weilanden en oude boerderijen. Ik heb met vriend E. een begin gemaakt met het Ludgerpad. Ludger is een heilige uit de achtste eeuw, geboren nabij de Vecht uit Friese ouders. Hij heeft gestudeerd in Engeland in York, gereisd naar Rome, gewoond op de Monte Cassino, de abdij waar St Benedictus zijn orde heeft gesticht. Hij reisde ook nog naar het Helgoland en later werd hij bisschop in Münster en is gestorven in Essen in Duitsland.
Wat een dynamisch leven, temeer als je bedenkt dat er nog geen auto's, treinen e. d. waren. Als een trekvogel leefde hij erop los en hij wordt ook meestal afgebeeld met twee ganzen. Er gaat een legende dat hij met ze praten kon.
Het Ludgerpad loopt van Zutphen naar Aalten en is ongeveer 50 km lang. Het volgt de route van Ludger, die vanaf de IJssel aan land kwam om al die barbaren en heidenen die hij onderweg tegenkwam tot christen te maken. Aan de ene kant de Ijsel die regelmatig uit zijn oevers tradt, aan de andere kant een moerassig gebied en daartussen in waren wat hogergelegen zandgronden, waarover Ludger zich een weg baande, in navolging van de menselijke beschaving die zich in deze gebieden gevestigd had.
Bij een van de eerste kerkjes aan de oever, waar helemaal niks meer van over is gebleven, kwamen we op het bankje bij het Ludgermonument aan de praat met een domineesechtpaar. Ik merkte op dat zij de Levensparels droeg, een armband ontwikkeld door de protestantse kerk in Zweden, aanvankelijk bestemd voor jongeren om tot rust en bezinning te komen en een jaar lang gebruikt als leiddraad van de meditatie bij de Clarissen. Dat riep bij haar de vraag op of wij ook 'kerkelijk gezind' waren. Tja, ben ik dat?
Ik hoefde niet te antwoorden, want toen bleek dat vriend E. priester was, ging het gesprek alras over roomsen en protestanten en de kerkafname en viel toen de prognose dat er over zo een poosje nog maar twee procent van de mensen in Nederland zich christen zou noemen? Ik weet het niet meer. Ik moet eerlijk bekennen dat ik me zelve nu al niet meer bij die twee procent vind horen.
Zo'n Ludgerpad brengt je dichtbij enige Nederlandse geschiedenis en levert ook toevallige leuke ontmoetingen op bij de pleisterplaatsen. Zo heb ik ook ooit met een groepje het Pelgrimspad gelopen dat begint in hartje Amsterdam, dwars door de polders heen via 's-Hertogenbosch naar Visé in Belgie, waar deze aansluit op de Camino: de weg naar Santiago de Compostella.
Een mooie vrijetijdsbesteding, is dat: al wandelend door het gevarieerde landschap van Nederland, cultuur en natuur, met gesprekken die tot nadenken stemmen. Helemaal alleen in de stilte lopen is trouwens ook heel verkwikkend.
