Mooi plekje

Gisteren met vriend E. de tweede etappe gelopen van het Ludgerpad: Van Wichmond naar Hengel-o (Gld) , 9 km heen en weer terug. Het was een prachtige, prachtige wandeling. Net een gevarieerd plaatjesboek dat zich ontvouwde en op elke bladzijde stond iets anders. Groene weiden. Stukjes bos met metershoge varens. Verborgen paradijsjes van boerderijen. Stallen met glazige koeienogen die je aan keken. Gladioolvelden met rood en paars en wit en roze en in de verte iets wat een witte kerk leek en dichterbij gekomen een groot landhuis was, waar de Clarissen ook nog klooster hebben gehouden en nu, natuurlijk, een conferentieoord was geworden.

In Hengelo aangekomen stond de deur van de Remigiuskerk open, er klonk muziek en een man met gereedschap in de hand nodigde ons uit om vooral verder te lopen. We behoorden wellicht tot de allerlaatsten die dit kerkje nog in de oude staat konden aanschouwen, want er zou verbouwd worden. Het is een laatgotisch kerkje uit de veertiende eeuw, witbepleisterde muren waaronder wandschilderingen, waarvoor geen geld was om ze allemaal tevoorschijn te halen. Wat bijzonder was, waren de lichtgrijze kerkbanken die in een cirkel, helemaal van voor naar achter rond het centrale preekgestoelte gebouwd waren.

Ik vond het een heel, heel mooi kerkje dat me qua sfeer en bouw deed denken aan de Frauenkirche in Dresden, een ieniemini uitvoering daarvan. Wat jammer dat alle kerkbanken eruit werden gesloopt, al snapte ik dat wel met het tanende kerkbezoek en de ongemakkelijke, middeleeuwse zit van de kleine banken. Kent U het? vroeg ik een van de twee gepensioneerde klussers. Dat denk je dan, op een doordeweekse dag bij mannen met witte haren, maar misschien waren het de kosters. O, ja! zei hij verheugd .

Twee jaar geleden hadden ze met het mannenkoor daar een bezoek aan gebracht. Ze wilden heel graag zingen in die kerk. Eindelijk binnen, na in een lange rij uren in de regen gestaan te hebben, vroegen ze aan een suppoost of dat mocht. O nee!, een hele kerk bomvol schuifelend publiek, geroezemoes, geklik van fototoestellen, rondleidingen, geen sprake van, dat er gezongen werd. 'We waren zó teleurgesteld en toen zeiden we tegen elkaar: Weet je wat, we doen het gewoon tóch. We gingen in een hoekje staan en hieven een gezang aan. En toen werd het ineens muisstil. Muistil. Iedereen bleef staan en luisterde! Een geweldige ervaring!'

Ik stemde in en vertelde dat ik dat wonderlijke ook ooit zo had meegemaakt, toen we in een kring in het voorportaal in een kerk van Assisi waren gaan zingen en die kring dikker werd en mensen luisterden en meedeinden. Die ervaring van verbondenheid, die er dan zomaar is, dat gevoel van ontmoeting, zo mooi. Die man met zijn schroevendraaier in de hand en ik, we keken elkaar lachend in de ogen. Want ook het uitwisselen van deze anekdotes creëerde ter plekke eenzelfde soort verbondenheid als waar we aan elkaar over verteld hadden.

Het schoot door me heen, dat het toch typisch blijft, dat dit soort verhalen dan toch weer in een kerkje aan elkaar verteld worden. Je hebt een plek nodig voor dit soort verhalen en ervaringen. Zoals dit blog voor mij vaak zo'n soort plek is.