Gisteravond, terwijl de buren een tuinfeestje hadden en er luid Frank Sinatra schalde, Why Not Take All Of Me?, besloot ik een dvd'tje te gaan bekijken. Vijf had ik er weer gescoord voor vijf euro bij Bart Smit, welke zou het worden? Het werd The tiger and the snow van Roberto Benigni, die bekend is geworden door de hit La vita e bella, over een vader die zijn zoontje door het Joods concentratiekamp loodst, door van alles een leuk avontuur te maken.Het leven is mooi: dat is wel zo ongeveer het levensmotto van Benigni, die in zijn presentie precies zo clownesk, tegen het AHaD-achtige aan is, als in de rollen die hij speelt. Je moet daarvoor vallen, want anders is het een beetje too much in deze film, waar hij een professor in de poëzie speelt, Attilio, die als een dolle en dwaze achter zijn liefde aangaat, Vittoria.
De doorslag om deze film te gaan bekijken is, om het historische moment: gisteren werd officieel de Amerikaanse oorlog met Irak door Obama beëindigd en deze film speelt zich af in het begin daarvan, wanneer Amerikaanse half dolgedraaide soldaten de straten van Bagdad innemen en konvoois met medische goederen al niet verder dan Basra kunnen komen.
In deze situatie reist Attilio naar Vittoria, die in coma tussen het puin van het ziekenhuis in Bagdad ligt. Hij doet er alles aan om haar in leven te houden, zo zie je hem in een kapotgeschoten winkel in Bagdad zoeken naar een zuurstoftankje met snorkel die bij een duikersuitrusting hoort. Beide zijn bevriend met Fuad, een Irakese dichter, een mooie kleine rol van Jean Reno, die zich uiteindelijk ophangt tussen de roze bloeiend bomen in de tuin van zijn huis. Met dit nevenplotje vertel ik niks over de film zelf. Een charmante film, poëtisch met maar eén drive: leven tegen beter weten in: in een gruwelijke werkelijkheid blijven geloven in beterschap.
De film begint met een droom van Atillio waar hij in ondergoed in het huwelijk treedt met Vittioria die in prachtvolle woorden haar liefde verklaart. Onderwijl speelt een oude Tom Waits met zijn krakstem op de piano het liedje You can never hold back spring, themamelodie gedurende de hele film. Voor mij zat er in de film een cliffhanger: bij de bruiloftgasten is een close-up van Margritte Yourcenar, is ze het of niet?
Ja, ze bleek het te zijn, ik zag haar naam bij de aftiteling voorbij komen en de vraag alleen al kleurde mijn receptie van de film. Haar literair werk is ook doortrokken van een levenstroom van zinnelijkheid en tederheid. Ik noemde dat ooit: Heilige aandacht voor het leven. Met Frank Sinatra's Why Not Take All Of Me? naneuriënd in mijn hoofd, beleefde ik zo een genoeglijke filmavond. Kom, vooruit met de geit; laat je maar meestromen met dat rare onbegrijplijke leven.
