Mensen zijn rare wezens. Ze willen altijd iets wat niet in de buurt is, zo lijkt het. Dat wat verder weg ligt lijkt dan de échte wereld. Dit dacht ik gisteren, toen ik in Trouw een artikel las over een stichting die Engelstalige boeken werft voor Mongolië. 'Door die boeken zag ik de hele wereld' is de kop van het artikel en op de foto een geheel in lichtblauw gekleurd klaslokaal met vier lachende Mongoolse meisjes die hun Engelse boekjes bekijken in Hotont, een dorp ver weg van Oelan Bator.De naam van die hoofdstad heeft iets grappigs, vind ik, waarom weet ik niet, maar daardoor is me bijgebleven dat Westerlingen dat als vertrekpunt hebben om vanuit daar de woeste, eindeloos lege vlakte en steppe van Mongolië te verkennen. Die volgestouwde, multitask-breinen zoeken naar het échte in die leegte, terwijl voor een 23 jarige Mongoolse in het artikel die Engelse boeken haar naar de 'buitenwereld' brachten.
Ik denk ineens aan het docudrama Story of the weeping camel uit 2003 over een nomadische herdersfamilie en hun kleine witte kameel midden in die Mongoolse Gobiwoestijn. Iemand die mijn verlangen kende naar rust en ruimte, bezwoer me, dat ik deze film fantastisch zou vinden. Maar ik vind de film saai en heb deze nog nooit helemaal uitgekeken. Ik kijk in een film liever naar de hectische dynamiek van een grote stad. Je wilt onderhouden worden over dat wat níet in je nabijheid is.
Ja, ik kan soms verlangen naar een drukke, dynamische agenda vol mensen en ontmoetingen. Maar als ik dan bedenk waarmee ik mijn agenda vol zou kunnen stouwen, een cursus of nieuw vrijwilligerswerk, dan denk ik als snel: O hellup! Want als puntje bij paaltje komt en ik heb eens een dag die helemaal vol zit, dan kan ik alweer verlangen naar een volkomen lege en oningevulde dag... Dan verlang ik naar die kieren in de tijd, die je in een tijdloze ruimte brengen.
Ik weet dat er sommige kloosterbewoners zijn, die nauwelijks het nieuws volgen. Want nieuws dat is de waan van de dag en in hun leven draait het om Dat of Die, Altijd Blijft: De Eeuwige, Het Enige Échte. Dat gaat me te ver. Zo'n afzondering van de wereld, zonder je te laten confronteren met al het ongerijmde in de wereld, dan blaas je jezelf in een bubble en die spatten eens uiteen.
Maar toch... om in de wereld te ZIJN en er niet in verloren te raken, is het nodig om alles wat Druk is en Belang en Betekenis heeft, af en toe samen te binden, er één pakketje van te maken en het te stallen in een andersoortige ruimte. Een ruimte waar het stil is, zodat je daarin de fluisteringen van het Leven zelf kunt horen, een milde bries, die streelt en zacht maakt en je week maakt van liefde en tegelijkertijd krachtig en sterk.
