Wat een aparte allerlaatste zomerdag was dit. Vanochtend zag ik in het ochtendlicht dagpauwvlinders, atalanta's en andere insecten buzzen en zoemen en bezig zijn in de bloeiende bolletjes van de klimop op de schuur. Vanmiddag regende het beukennootjeshulzen uit de boom bij het wijkcentrum, alwaar een tortelduif aan het snacken was, in het plantsoen richting het bos stonden paarse krokussen te bloeien en het bos zelf was vergeven van de vliegenzwammen en elfenbankjes en dergelijke.Een beetje midden in het bos aangekomen ging ik op een bankje liggen. Rondom mij bloeiende heide, een kudde schapen en grillige bomen waarvan ik de naam ben vergeten, maar die vaak worden afgebeeld op oud Hollandse heide schilderijen. Hoe stil is mijn heide... De zon scheen, maar verdween in een streep bewolking, zodat boven de streep het toch ook weer hel oplichtte. Ik las Het dossier van John Grisham uit, zo'n pageturner die voor mij hoort bij lezen in de zon.
En toen kroop de kou vanonder de bank op mijn onderruggetje, terwijl mijn bovenkant nog behagelijk warm was. Ik voelde me een randfiguur, overal tussenin, drie seizoenen gezien op een dag en wie weet zo meteen, dan barst het onweer los en zullen we de zomer echt moeten laten gaan en fiets ik door de regen en de donder en kom ik doornat en verkild weer thuis. En dat duurt weer net zo lang, als dat een warme douche je weer rozig en wollig maakt.
Randfiguur. Het alom bekende gedicht van Neeltje Maria Min schoot me te binnen:
Mijn moeder is mijn naam vergeten...
Noem mij, bevestig mijn bestaan.
Laat mijn naam zijn als een keten,
noem mij, noem mij, spreek mij aan,
o, noem mij bij mijn diepste naam.
En dan die laatste zin die klinkt als een wilsbesluit, maar toch eigenlijk eerder een roep vanaf de rand van het ravijn bij de afgrond is: voor wie ik lief heb, wil ik heten. Altijd maar blijven hopen dat je roep beantwoord wordt, dat er een warme douche is die op je wacht, die van jouw naam een keten maakt en je zo genoemd wordt bij je diepste naam.
