Doordat de ene afspraak niet doorging, kon ik wel weer naar het andere: de adventviering bij de Clarissen. Laat op de middag werd er eerst een nieuwe dans in geoefend voor bij de kerstwake-viering , een nieuw woord en weer een nieuw experiment in plaats van de nachtdienst op 24 december. Een dans met lichtjes in de hand, een soort bloem die open en dicht vouwt: het wordt vast heel mooi in die donkere kerstnacht.Verder dansten we nog wat andere dansen, een uurtje vol, ik ging een uurtje mediteren in de kapel, ik werd weer uitgenodigd voor de avondboterham, waarna de viering volgde. Mooie vieringen in het teken van de profeet Micha en Dietrich Bonhoefer: theoloog die in de tweede wereldoorlog, gevangen genomen en al, toch niet de hoop verloor. De zusters zelf zijn best wel somber, zo bleek uit hun kerstbrief: ze wilden bijna breken met de traditie van het sturen van een kerstwens: 'Het licht heeft het koud', zeiden ze in navolging van het gedicht Geen kerstcantate van Hans Andreus. Velen ervaarden dat zo, aan den lijve.
Er blijft een groot kontrast tussen een 'buitenwereld' die vol zit met onrechtvaardigheid, schending van mensenrechten, consumptiedrang, seksueel misbruik in kerk en kinderdagverblijf, chaotische politiek enerzijds en anderzijds het verlangen naar liefde en verbondenheid, zoals de zusters daar in hun leven gestalte aan trachten te geven. Inkeer en contemplatie: dat brengt de ziel in balans, zo is hun grondervaring, maar hoe anders is dat in de 'gewone' wereld!
Ik zelf voel bij tijd en wijle iets van die spagaat. Ik koos ervoor om op die avond een 'sociale activiteit' voorrang te geven: ik kan toch geen zonderlinge eenling worden!, maar was eigenlijk ook wel blij dat ik er toch alsnog bij kon zijn: het samen vieren, zingen, woorden geven, dansen, stilzijn is van een intense, niet te bevatten schoonheid.
