Kerkelijk

Humor. Niet te stuiten schaterlachen. Jezelf relativeren. Dat mis ik allemaal als ik me meng in kerkelijk christelijk gezelschap. Sinds heel, heel lang was het weer eens zover: ik bevond me in een kerkzaaltje in een vergadering waar men een nieuw iets gestalte wil geven: Meditatievieringen. Of Stiltevieringen, ja over de naam ervan moest ook nog diep nagedacht worden. Drie mensen van protestantse en drie van katholieke zijde. 'Mooi in evenwicht en het zal ons samen toch echt wel lukken'.

Poeh. Ik meldde bij het voorstellingsrondje meteen, dat ik niet kerkelijk ben en ook niet veel heb met dat onderscheid tussen katholieken en protestanten. Dat het me om stilteplekken te doen is. Liefst zo eenvoudig mogelijk vorm gegeven. De gezichten aan tafel keken me aan met een mengeling van zuinigheid en welwillendheid. Mijn God, iets in me gaat dan geweldig kriebelen. Om een subversief grapje te maken. Mensen! Neem jezelf niet zo serieus! God houdt ervan als we plezier hebben en met elkaar kunnen lachen!

Ik werd teruggevoerd naar meer dan 25 jaar geleden. Toen deed ik een stage om pastoraal werker te worden, helemaal in Capelle aan den IJssel, Ommoord en Zevenkamp. Bij Randkerkelijke Vrouwengroepen: dat was die lange reis elke week, en een nacht aldaar bij een van de vrouwen overnachten, wel waard. Dacht ik. Ik kwam terecht in een wespennest. Zevenkamp was een modderige wijk die pas voor een gedeelte bestond en waar de bushalte zo wat elke week verplaatst was. De vrouwengroepen bleek van binnenuit, toen ik met iedereen gesproken had, een zooitje ongeregeld.

Aan de buitenkant zag het er vriendelijk en zorgzaam uit. Maar de binnenverhalen! De vrouw bij wie ik logeerde bleek een zoon te hebben, op wiens oude kamer ik sliep en ze zouden naar zijn afstuderen gaan. Alleen was er niemand toen ze daar met de bloemen stonden. Bleek dat hij de deur gebarricadeerd had en zich daar verscholen had: hij durfde zijn ouders niet te vertellen dat hij al jaren niks meer aan zijn studie had gedaan.

Een andere vrouw had meegemaakt dat haar manische man zelfmoord had gepleegd op zolder. Die helemaal vol bleek te staan met aquaria met tropische vissen. Die ook allemaal dood waren. Het leegmaken daarvan had haar weken gekost.Ze wist niet wat ze eigenlijk deed bij die vrouwengroep, maar die leidsters, ze durfde niet weg te blijven want dan komen ze weer langs, helemaal naar daar, op haar flat in Ommoord!

Enfin. Dat subtiel dwingende. Een soort onzichtbare muur, waardoor er net geen echte klik on staat, iets stroomt niet, ook niet onder elkaar en dat voelde ik nu weer. Tot op het allerlaatst en ik het een beetje zat was, met dat voorzichtig om elkaar heen draaien. Lachend zei ik dat ik het me sus en zo had voorgesteld. Dat wordt nu als raamwerk gebruikt voor de volgende keer. Gedurende welke iedereen in de tussentijd zich mag Bezinnen en mag zoeken naar Bijpassende Teksten. Ik ben benieuwd.