En toen moest die dus toch langs komen: de verwarmingsmonteur. Een montere man wiens handen bijna te groot waren om de aanvoelingknop met sensor erin, eruit, en een nieuwe in de HR ketel te monteren. Maar hij bleef rustig en goedgeluimd. 'Degene die dat ding ontworpen heeft, had zeker ruzie met zijn vrouw en heeft toen vergeten om aan de monteurs te denken die bij die ketels moeten komen', zei hij.Interessante verklaring. Want daarmee zegt hij eigenlijk, dat wie niet in harmonie met de naaste omgeving leeft, het op andere fronten ook laat afweten. Volgens mij was hij een heel erge harmonieman. Wel aanstekelijk. Het warme water liep weer, de wastafel van de douche stond vol water en die liep bijna over. O, zei, ik, hij zit half verstopt! 'Zal ik het even voor je onstoppen', bood hij aan. Graag natuurlijk.
Hij schroeft de zwanenhals los, onder, woelt er met zijn blote handen in en wurmt er lange strengen van mijn haar uit.' Zoals je ziet ben ik niet vies uitgevallen', zegt hij. 'Ik heb er thuis ook twee lopen met lange haren, ik dacht al dat dat het was, onstopper helpt dan niet.' Onderwijl gaat zijn mobieltje ook nog. Ik hoor hem een lang advies geven: stap voor stap vraagt hij een kollega of die dit al gedaan heeft en dat geprobeerd.
Nou, je hebt het er maar druk mee, hè? zeg ik. 'Ach schei toch uit! Mijn vriendin word er weleens horendol van. Dan word ik de hele avond gebeld door collega's , vrienden... Pas heb ik voor het eerst 'nee' gezegd. Toen belde iemand op of ik het artikelnummer van iets wist. Heb je je boek daarover dan niet bij de hand? Jawel zei hij, maar ik dacht dat jij... Weet je wat je doet, zoek het zelf even op!', zo had hij gereageerd.
En pas was hem ook iets geks overkomen. Deed het warme douchewater het weer, bij een dame en toen had hij gezegd: eigenlijk moet ik er nu met een thermometer boven hangen als je doucht, of het wel de perfecte temperatuur is. 'Maar dat kan nu niet, ik heb mijn dochtertje nu thuis!' had ze gereageerd.' Het was een grapje, hoor!' had hij gezegd. Maar de week erop had ze weer een klacht gehad en daar stond ze helemaal gekapt en geparfumeerd in de deur. Ze wees naar een kringetje in het plafond en zei: Nu heb ik mijn kind ergens anders gestald.
Hij was het huis uitgevlucht en had doorgegeven niet meer naar dat adres te willen.
- Begrijp je dat nou? Zo'n knappe vent ben ik toch helemaal niet?
Het lag me voor de mond om te zeggen dat hij er best wel mocht zijn. Maar ik slikte het in. De charme van iemand die dat niet van zichzelf weet, die is het onweerstaanbaars. Houden zo.
