Dit weekend stond in het teken van afgelaste afspraken wegens het winterweer. Gisteren reden er geen bussen, zo bleek en de sfeer op straat was stil, wat auto's die stapvoets reden, zo was het verschijnsel auto in de dertiger jaren of zo. Dus ik at, fijn ingesneeuwd toch ook, 15 cm op de houten tuinstoel achter, de bamboe die zwaar vooroverboog, het hele weekend de pompoensoep op, die ik al had gemaakt voor zes personen.Die pompoensoep was eindelijk helemaal de smaak zoals die wezen moet. Vaak is die net niet in balans omdat de uitnodiging is dat je er alles bij kunt gooien, mits de pompoen overheerst. Maar soms is die dan wat melig of net niet pittig genoeg, of te dik of anderzins. Maar nu: helemaal oké! Of zou het witte kerstgevoel, al kerstkaarten schrijvend, kerstmuziek op, de smaakbeleving beïnvloed hebben? De check zal ik later nog eens doen, als ik exact dezelfde soep ga maken als deze keer:
Men neme: een winterwortel en ongeveer twee keer zoveel pompoen. Een uitje, drie teentjes knoflook, 2 maggiblokjes, een snuf kaneel, versgemalen nootmuskaat, paprikapoeder en kerriepoeder: de laatste weer ongeveer twee keer zoveel als de paprikapoeder. Olijfolie en uitje erin fruiten, daarna de blokjes pompoen en de fijngeschaafde wortel. Even aanbakken en dan de knoflookteentjes, fijngehakt erin. Kokend water erbij en de maggiblokjes en de rest van de kruiden. Op zacht vuur gaar laten worden, de staafmixer erdoor: klaar.
Doel was, dat het geen maaltijdsoep was, maar het begin van een potluck met meegenomen gerechten van anderen. Daardoor was hij ook niet zo dik maar toch eigenlijk precies goed. Als je daar twee dagen achter elkaar twee borden van eet, dan wordt het vanzelf toch die maaltijdsoep: maagvullend. Te samen met rode wijn, Franse kaas, nootjes, banketstaaf, die ook op moesten. Misschien dat ik in het nieuwe jaar de soep op herhaling doe, bij exact dezelfde afspraak. Weet ik meteen of hij dan net zo lekker is.
