Voor het eerst vond ik het jammer niet op Facebook te zijn, toen ik de teleurstelling zag op het gezicht van de Egyptische schone die net met 5 andere Egyptenaren een mime voorstelling had gegeven vanuit de geheel vergane schuurdeuren als schuivende panelen, op het erf van een boerderij op Terschellings Oerol. Pas toen ze de zwarte doek om haar heen wikkelde en alleen haar gezicht te zien was, in een berg zwart, zag ik hoe mooi ze was. Het klassieke Egyptische gezicht, grote donkere ogen, een spitse neus a la Cleopatra of Nefrititi.
In moderne kleren, met T-shirt en spjikerbroek en springend krullend haar, alle kanten op, was ze alleen een allochtoon meisje, waarvan je al gauw denkt: zou ze een beetje Nederlands kunnen en nog op school zitten? Dat doet uiterlijk met je, zo word je zonder enige communicatie al vastgelegd in de beelden die horen bij een verschijningsvorm. Daar ging de voorstelling ook over van Compagnie Dakar en de Cairo acting school i.s.m. de Nederlandse mime theatergroep BAMBIE: de wens tot tolerantie, maar hoe moeilijk dat is vol te houden als iets of iemand die werkelijk anders is dan jou te dichtbij komt.
Ze kwamen op in witte doktersjassen en keken intens en liefdevol naar bijna ieder afzonderlijk in het publiek op de tribune. Langzaam voorbij lopend, met de handen in de zakken:' ik hou van jou, en jou, en jou.' Maar dan? De eerste wrijvingen onderling wie de belangrijkste is...Met simpele atributen als een lange ayatollabaard, die dan weer de baard van een ortodoxe Jood werd, en dan weer het lange haar van een overjarige hippie, veranderden ze telkens weer.En telkens weer veranderde het groepsgedrag mee. Een poetische voorstelling terwijl de harde werkelijkheid in Egypte dat de militairen weer de macht hadden gegrepen, zich in de actuele tijd afspeelde.
Er hingen een aantal T-shits bij de uitgang en deze vrouw had ze ontworpen. Op eentje stonden spreuken en uitspraken uit de Egyptische revolutie, die ze had opgetekend vanaf het Tahir plein. Haar Engels was niet zo goed en ze heeft er twee voor me vertaald. Vandaag zag ik een collega uit Marokko en die zei: Hé, Arabisch op je T-shirt, hé goed hoor, allemaal politiek en roepen om menselijkheid, democratie! Ze las er een aantal voor en de levendigheid van gewone spreektaal, verraste me.
Ik heb dus zo'n T-schirt gekocht. Een ontwerp van de vele. In brokkelig Engels verwees ze me naar haar Facebookadres, die aan de binnenkant van het T-shirt gedrukt is. Please! Join me!
Dit is dus de Facebookgeneratie, zij is een exponent van die generatie die de revolutie mede mogelijk heeft gemaakt, dit is de kracht van Facebook en ik kon haar niet joinen...
Weetje wat, ik meld haar adres hier in dit blog. Join haar! Voor het eerst kon ik bijna aan den lijve voelen dat het uitmaakt als je je gedragen weet door facebookfriends van over de hele wereld. Je kunt ook een van haar T-shirts bestellen bij: facebook.com/fanellamaysalem.
