Wel lekker: nog een weekje werken en dan zes weken vrij . Nooit eerder ben ik met mijn geest al op meerdere plaatsen geweest in de wereld, maar weet ik nog steeds niet wat het worden zal. Wat een luxe om dit te kunnen: naar New York? Nee, toch maar niet, ik ondekte dat je er kunt kamperen tegenover het Vrijheidsbeeld, maar dat er een camping in ontwikkeling is in Brooklyn, op een oud vliegveldterrein. midden in de natuur: ik kan dus beter nog even wachten. Naar Sjanghai, was het bijna geworden en 2 dagen geleden was het nog bijna: India. Ik las rondom mijn tent een razend interressant dik boek: India, de geschiedenis van de grootste democartie van de wereld van Ramachabnra Guha.
Twaalf jaar geleden was er de intentie om Zuid India te bereizen, maar toen bleef het bij Sri Lanka, India trekt allang en in de rust en ruimte van Terschelling dacht ik dat het nu wellicht de tijd ervoor was: de drukte, het andere, de contrasten, je onderdompelen in de hectiek en het wellicht onbegrijpelijke.
'Doe dat nou niet!' zei een collega die ik al meer dan twintig jaar ken Ze was eerst interieurverzorgster en snapte vroeger nooit waarom ik graag een verre reis maakte. En toen tien jaar geleden ofzo was ze om, na een groepsreis naar Thailand, op aandringen van haar man. Sindsien wisselen we reiservaringen uit, als ik haar sporadisch zie, op een curus ofzo.
'Niet doen, niet naar India, want jij reist alleen!', zei ze. En ze vertelde dat ze in India ineens in een trein doodziek was geworden, kotsen en duizelig en dat die avond het er van boven en onder gelijkelijk eruit liep. Dan is er mijn man en de groep, maar stel dat je alleen bent, wat dan, zomaar in de trein? Ze heeft er een punt mee, vind ik. De volgende dag zag ik haar weer bij de BHV-cursus, waar je ook weer op je neus wordt gedrukt over flauwtes, beroerte, shock, verwonding, steriel gaas bij de hand... Nee dat is er niet in India. Ongeveer 70 procent van de reizigers wordt minstens eenmaal ziek, dat had ik al gelezen. Ook India moet nog maar even wachten...
En nu weet ik het niet meer. Al lezend kom je al overal in de wereld en waar je ook bent, allen die lezen willen zich voordurend verplaatsen in hun brein. Ook in New York. Er is nu een site waarin je mensen ziet, die in de ondergrondse van New York lezen. Wat lezen ze, terwijl hun lichaam door de metro verplaatst wordt, waarheen verplaatst hun geest zich? Underground New York Public Liberary, heet het. Dit doet precies wat ik me al zo lang afvraag als ik in de trein zit: ik zou weleens willen weten wat je leest en waarom en wat het je doet, denk ik vaak als ik iemand intensief zie lezen. Deze site legt in zo'n melting pot als New York, de hele wereld bloot. De New Yorkse fotografe Ourit ben-Haim, dat klinkt van herkomst Egyptisch, legde deze reading riders vast.Wat een mooi project!
Wellicht ben ik de komende zes vrije weken, vooral ook een reading rider.
