Ik heb de hele tijd een liedje in mijn hoofd: You're the cream in my coffee, you're the salt in my stew, you will always be my necessity, I'd be lost without you. Het komt uit een film van Dennis Potter die ik onlangs zag: The cream in my coffee. Een oud echtpaar in de jaren dertig ofzo, gaat terug naar het strandhotel waar ze in hun heel jonge jaren clandestien de liefde bedreven, nog niet getrouwd. De film gaat steeds op-en-neer van het heden naar het verleden. Dit liedje wordt gezongen door een zanger, die er optreedt en eindeloos in de film herhaalt.
Hoe wordt je samen gracieus oud? Nou liever niet zoals dit stel: hij mopperend, cynisch met rotopmerkingen naar haar, zij probeert er de goede moed in te houden en richt zich steeds maar weer naar hem, die zich weer mateloos ergert dat elke zin van haar, een vraag is naar hem en zij begrijpt niet wat ze steeds maar weer fout doet. De film verkent middels het liedje alle betekenislagen die je erin kunt leggen: van serieus tot ironisch, tot ronduit cynisch. Wil je wel met iemand 'elkaars noodzaak' zijn? ...via de flashbacks zie je gaandeweg dat zij hem toen in datzelfde hotel ontrouw is geweest: hij moest plotsklaps terug naar huis, want zijn vader was gestorven, zij heeft het in de tussentijd met die zanger aangelegd. Dat geeft hun huidge verblijf in dat hotel wel iets van een heel gekke sentimental journey.
Het liedje vervolgt: You give life savor, bring out its flavor, so this is clear, dear, you're my worcestershire, dear...: Dat geldt voor mij in iedere geval voor de films uit studio Ghibli: Japanse animatiesfilms die ik onlangs ontdekt heb. Prachtig gemaakt, Japanse esthetiek gecombineerd met een soort Engels impressionisme en mooie fantasievolle verhalen; gisteren zag ik Ponyo: over een goudvisje dat een mens wil worden nadat ze in een emmertje een dag heeft doorgebracht met een jongetje.
Spirited away heeft een Oscar gewonnen en gaat over een meisje dat samen met haar ouders in een soort wereld vol geesten terecht komt: haar ouders veranderen in varkens en zij moet een weg gaan waarin ze hen kan bevrijden. En dan zag ik nog Howl's moving castle en The cat returns: waarin een meisje de kattenwereld ingetrokken wordt en binnen 24 uur weer terug moet keren naar de mensenwereld, anders blijft zij een kat. Ik denk dat de schrijver Haruki Murikami deze film gezien moet hebben: er zit dezelfde beweging van licht verschuivende werelden in, van het surreële en dan weer terug, tussen beesten en mensen. Maar misschien is het wel een typisch iets van het moderne Japan.
Ondertussen komt T. uit het wijkcentrum mij even begroeten, terwijl ik hier typ in de bieb en we raken aan de praat over historische thrillers, waarin een Ierse non de hoofdrol speelt: ene zuster Fidelia, dacht hij, maar al rondzoekend blijkt het zuster Fidelma te zijn. Je blogt toch anders als er een half bekende over je schouders heeft meegekeken. Dit is dan ook een raar blogje geworden. Van alles wat, zal ik maar zeggen van wat ik onlangs geproefd heb: The cream in my coffee Al vind ik koffie met cream even lekker als zonder. Het smaakt gewoon anders, dat is alles, die cream is niet noodzakelijk.
