Dus nadat ik afgerekend had bij de counter voorin de AH, bij zo'n jongeman, vroeg ik af hij plastic zakken had, zodat ik de aankoop kon vervoeren op de fiets. Nee, zei hij, ze waren net op... Kennelijk zag hij de teleurstelling op mijn gezicht, dat ik de bloemen nu pas een dag later kon ophalen, hij dacht mee en zei: misschien in een doos? Ik stond al in de startblokken richting de kartonnen dozen en toen zei hij : wacht eens, ik heb een véél beter idee! Ik doe ze in zakken van de stomerij! Hij stond er zelf bij de stralen, nadat ik hem uitvoerig prees, dat hij daarop gekomen was.
Dus hij pakt de potten heel voorzichtig in de zakken, in elk eentje. Ik hing ze aan beide zijden van mijn fietsstuur en fietste vrolijk weg. Maar toen gebeurde het rampje: een zak scheurde uit, de pot rolde over de grond, en wat erover bleef was zo gehavend, nog maar de helft van wat het in haar volle glorie was. En ik moest nog verder: wetend dat die andere zak ook zo kon losscheuren, terwijl het motregende. Schommelend en wiebelend kwam ik ermee thuis.
Ach, het was zo'n goed idee. Alleen wegen kleren nauwelijks iets, en potten met aarde en bloemen wel. Zo'n jongen, die de zwaarte van het leven nog niet zo goed kan onderkennen. Of: zo'n jongeman waarbij gewicht van het leven nog niet zo telt... Zo even kocht ik vlijtige liesjes, rode en roze, al jaren bij dezelfde en die zei: je wilt zeker plastic tassen, want je bent op de fiets, toch? Ja, zei ik. Nu veel plezier er maar weer mee en tot ziens, zei hij. Handig zo iemand die je kent en weet wat de bedoeling is. Alles kwam weer vlekkeloos heelhuids aan.
Maar toch, ik kies voor de service van die jongen. Want het is zo mooi om niet alle kennis in je broekzak te hebben , maar al doende wijzer te worden en het vallen er evenzeer bij hoort als het weer opstaan en verder gaan.
