Toen pas, na enige malen enigszins logische, maar toch niet logische plekken, want het lag toch altijd dáár?, langs geweest te zijn, begon het lampje te branden. O, ja. Mijn hele koffer is vorig jaar gestolen, Daar zaten die spullen dus in. Het handige lantaarntje voor een waxinelichtje. De washandjes. De volledige pannenset. Het warme ondergoed, voor als het 's avonds en 's nachts zo koud is.
Ik heb na de koffer nog wel gekampeerd, wekenlang in Dresden en Venetië, maar het te anticiperen klimaat was anders. Midden Juni is wat anders dan midden July, Nederland is wat anders dan midden of Zuid-Europa. Dus ik pakte geen regenboek in, Of mijn fijne warme sokken. Dus zo was ik gans vergeten dat ik spullen kwijt was.
Wat is het toch een heisa om het allemaal weer bij elkaar te garen en telkens weer te bedenken: O, ja, dát is dus ook weg.Een hele dag denken aan spullen, om er daarna 12 dagen niet meer aan te hoeven en willen denken..Maar dan moet je tevoren wel de zorgvuldigheid betrachten dat aan alle basisbehoeften voldaan kan worden: niet al te veel kou, een slaapplek, vuur, eten.
Kamperen op Terschelling, gecombineerd met Oerol is ondertussen mijn ultieme retraite. En ik dacht aan de zusters in het klooster: Ook daar moet er elke dag weer zoveel gedáán worden, om die plek van stilte en retraite te kunnen creëren en te handhaven.Alles in het leven kost moeite en inspanning, hoezeer het ook de bedoeling is om wereldse beslommeringen te laten gaan. Elk lijf is tijdelijk en sterfelijk en altijd in een proces van groei en verval tegelijkertijd. Zo is het leven van het lichaam, noodzakelijkerwijs omgeven en omringd en omhult met spullen.
