O, o, o, wat is dat ergerlijk: had ik net een blogje bijna af, en dan verdwijnt het zomaar van het scherm. Wat nu te doen? Nee, ik ga niet weer hetzelfde nadoen. Ik heb sowieso al een beetje genoeg van al mijn woorden. Ik vind woorden steeds vaker obstakels en mistmakers.
Maar goed, dan toch dit ene: vanochtend lukte het me dan eindelijk om de zegewens voor bij Psalm 50 te schrijven. Het lukte me maar niet, omdat Psalm 50 zo erg over God gaat: die God die niet anoniem wil blijven, maar is gaan spreken met de mensen en hen een verbond aanbiedt: mens en God konden ineens gelijkwaardige partners zijn. Het beste Godsbeeld, ooit, dat wel, vind ik.
Vanochtend meteen na het opstaan, waren daar in een adem de woorden. Kennelijk moet je soms in je ervaring iets meemaken, wil je de woorden weer nieuw leven in kunnen blazen. En dit zijn de woorden:
Moge je in momenten dat je je wankel voelt
een weg zien,
de weg van de liefde,
de weg van het hier-en-nu
en altijd verder.
Moge je de stem in je horen:
ga de weg van het verbond
zoek verbinding met elk mens
met al het andere
de planten, de dieren, de natuur.
Licht op je weg
Vrede en alle goeds.
een weg zien,
de weg van de liefde,
de weg van het hier-en-nu
en altijd verder.
Moge je de stem in je horen:
ga de weg van het verbond
zoek verbinding met elk mens
met al het andere
de planten, de dieren, de natuur.
Licht op je weg
Vrede en alle goeds.
