Maar nu ben ik er wel in gaan puzzelen: Een puzsel van 1000 stukjes van Venetië, is dat niet tegenstrijdig? Nou, nee, geloof ik: Venetië voelt aan als 'dwalen in mijn eigen breín' en een puzzel leggen van Venetië heeft iets van 'op de plaats rust', geduldig blijven verwijlen bij het gegeven dat het leven uit allemaal kleine stukjes bestaat, die soms wonderwel in elkaar passen.
Dus om preciezer te zijn: de hobby is niet 'puzzelen', maar is 'een puzzel van Venetië maken', en dus eigenlijk in mijn eigen brein verwijlen. Die puzzel van 1000 stukjes is nu voor twee derde klaar: in de verte de ronde witte koepel met de torentjes eromheen van de Maria della Salute en dan verder al wat Venetië te bieden heeft: de gestreepte palen in het water, gondeltjes, de gekleurde huizen, de met wit omlijste ramen, die typishe schorstenen. En veel, heel veel water en lucht...
Dus mijn geduld en uithoudingsvermogen wordt nu pas op de proef gesteld: ga ik écht al dat blauwe water en die lucht in elkaar passen? Ik heb daartoe alle stukjes water al gesorteerd op vorm. Lieve help, zoveel stukjes lijken wel héél erg op elkaar! Het water vertoont nog meerdere kleuren en de rimpelingen zijn overal anders, maar die lucht die daarna nog moet komen: die is egaal en gaat van iets lichter blauw naar donkerder, verder niks.
Maar ik heb er vandaag wat opgevonden, om mezelf te blijven stimuleren. Op een rommelmarkt heb ik een andere puzzel van Venetië gevonden, maar nu vanaf de andere kant van het Canal Grande, als je Venetië vanaf het Lido invaart, met ook de Maria della Salute in de linker bovenhoek erop en deze heeft maar 520 stukjes. Die ga ik nu naast die andere leggen, dat past nog precies op de onderplaat. Als ik dan genoeg heb van al dat blauw op de ene puzzel, dan schakel ik over op deze en kan ik me verlustigen aan al die andere kleuren.
Het is een gekke ervaring, om me al puzzelend, werkelijk zo te voelen, als waneer ik in Venetië ronddwaal. Dat prikkelende van: En dit is mijn eigen brein, daar bevind ik me nu in, ik ben thuis.
