Twee blouses, in elkaar verstrengeld, huid op huid, voor altijd bij elkaar. Jack,I swear... mompelt Ennis. Wat? We zullen het nooit weten. Die liefde die nooit open gegaan is en tot bloei is gekomen. Die bestond uit elkaar een keer in een half jaar zien en weten: het is nooit genoeg...
Ik beluisterde de cd Platina Blues van Thé Lau. Het is zijn afscheids-cd, hij is opgegeven: keelkanker. De cd rijgt de liederen aaneen, in het ritme van het tikken van een klok. Morfine door de slang die eruit ziet als parels, engelen aan zijn bed; verpleegsters. Leven totdat je dood gaat. We doen het allemaal, maar de ouderen en de zieken misschien op een andere wijze.
Ik vind gedichtenbundels en boeken, allemaal van dezelfde vorige eigenaar. Ik denk dat het een vrouw is, want de letters voorin met haar naam, zijn groot en bol. Maar het kan ook een man zijn, bij nader inzien: misschien was dit zijn voorin-boeken-vignet-handschrift: extra groot. Telkens die naam met een datum. Ik zie boeken vanaf 1981. Een lezend leven in de rommelwinkel en zoveel ervan heb ik zelf ooit gelezen.
De gedichtenbundel Het lied van de krekel van J. Eijkelboom ziet er nog als nieuw uit. 21-12-1996, staat er onder de naam. In het gedicht Callantsoog kijkt de dichter naar een huis bij een duin, met uitzicht op de weilanden, waar hij vroeger ook was:
Het fietspad liep erlangs zodat ik vluchtig
maar wel degelijk kon zien hoe om een tafel
drie, vier volwassenen in levendige rust
volmaakt daar thuis en samen waren,
solide lichtval om zich heen.
Zij waren even oud als ik nu ben, een halve
leeftijd later. Hoe hebben zij hun ouderdom
verdragen, hoe zijn ze heengegaan?
Ik vraag dit pas nu ik het schrijf.
In feite zitten zij nog net zo om die tafel
in dat doorzichtige huis, zo blijvend
buiten bereik.
O! Thuis willen komen. Een thuis dat binnen in je woont, maar buiten bereik is. We vinden dingen, muziek, woorden, poëzie en verhalen, voordat we heengaan en blijven daarin wonen. En blijven reiken.
