Maar ik zag meteen een andere toepassing, die precies op het juiste moment kwam: met Sammie, mijn mobieltje maak ik foto'tjes, alle vakantiefoto's van Venetie stonden erop. Sammie zat vol: Tot nu toe wiste ik steeds weer foto's, maar kiezen werd steeds moeilijker. Ze op een usb-stick zetten was nog een optie. Maar wat heb ik daar verder aan, als ik vervolgens die foto's toch nooit meer kan zien? Dus nu heb ik een laptop waar ik elke keer alle foto's uit Sammie op kan zetten, die ik in alle rust thuis, op een groter scherm kan bekijken.
Elke keer: en ineens maakte ik op éen wandeling langs de Waaloever lukraak, kris-kras foto's van bloemen en planten, die ik dezelfde avond in een mapje op de computer zette. Leuk: zonder nadenken wat knippen, laat je achteraf zien waar je aandacht naar toe gaat.
En alle gedownloade muziek staat nu ook in de laptop. En je blijkt er cd's en dvd's mee af te kunnen spelen! Hoef ik niet meer te denken over de aanschaf van een kleine cd-speler voor boven. En een helemaal nieuwe ervaring is, om buiten, op mijn terras, in het donker een dvd te kunnen bekijken, met een koptelefoon. Het intensiveert het kijken, met een kaars aan, terwijl ik de volle maan tussen de struiken zag, en de kou net niet echt naar binnen sloeg, met behulp van een fleecetrui en een glaasje wijn.
De eerste film die ik zag was Johny English, met Mister Bean, nou ja, de acteur Rowan Atkinson als een onhandige, klunzende soort van James Bond, waarbij het wonderbaarlijk, uiteindelijk allemaal op zijn pootjes terecht komt. Dat gestuntel vind ik grappig. Het lijkt op mijn gekruk met de techniek, waar ik bij al deze mogelijkheden op een oude afgeschafte laptop evenzeer van opkijk als Johnny English met de snufjes in zijn auto en zijn paraplu, die hem tot een superman maken.
