Mijn eerst reactie was meteen: 'Nee, hoor, liever niet!' Wat heb ik nou te melden? Ik noem mezelf nooit 'een gelovige'. Of ik er toch over wilde nadenken. Tien minuten later, tijdens het koffie en theedrinken na de meditatie bedacht ik ineens dat ik daarmee wel reclame kon maken voor mijn wijkcentrumpje. Maar méér nog: ruchtbaarheid kon geven aan de benarde financiële situatie van het klooster. Ik heb ze al 5 euro per keer, per persoon, per bijeenkomst door de neus geboord...
Vorige week kwam het interview uit. De interviewer kwam drie exemplaren van het blad in het wijkcentrum brengen, maar ik was niet van plan daarover uit mezelf te beginnen. Maar een dag later zag ik het interview open gevouwen op mijn computer liggen. Daar had ik nog geen gedachten over gehad: dat die ook 'gewoon' lid van de kerk kunnen zijn.
Dus was het interview in ene keer talk of the town.
- Dus jij hebt theologie gestudeerd? Waar dan?
- Op de universiteit.
Mijn God, wat klinkt dat dan ineens van een andere planeet. En zo pedant. En zo helemaal-niet-passend.
Mijn God, wat klinkt dat dan ineens van een andere planeet. En zo pedant. En zo helemaal-niet-passend.
- Je bent dus een heel knappe kop!
- Ja, jullie mogen wel een beetje meer respect voor me hebben! zei ik lachend.
- Maar het is wel zo. Jij weet dus heel veel.
- Nou, iedereen weet iets op een eigen terrein. Ik had weer nooit van het woord 'beletteringsbedrijf' gehoord... Zo is het toch? Iedereen weet wat en allemaal verschillende dingen.
Men vond de foto mooi. En wat ik zei, ook wel. Ik vroeg maar niet verder. 'En je hebt het best veel over De Grondel!' De hele week, ving ik van die speciale blikken op. Een man bij de kaartclub, die nooit een drankje besteld, stond ineens voor de bar: 'Ik heb het interview gelezen. Dat had ik nooit gedacht. Zo leer je in ene keer een andere kant kennen van je. Mooi'.
PS: Wie googelt op' Parochieblad Ontmoeten, Ontmoetingskerk Nijmegen', kan het zelf lezen. Op blz vier.
