Dat paste wel bij de overige activiteit in Utrecht, afgelopen zaterdag, want het was Open Monumentendag. Ik wist van niks, dus dat was een leuke verrassing toen ik Utrecht, op doorreis, in wandelde. Vaag had ik het plan om naar het Catharijneconvent te gaan, alwaar een tentoonstelling is over de 'evolutie' zullen we maar zeggen, van de naastenliefde naar de Voedselbank.
Maar ik had eigenlijk niet zo'n zin in deze teleportatie. Ik word altijd een beetje kriebelig van dat woord: 'naastenliefde'. Nu liep ik te slenteren in de wandelroute: Geleerden en Studenten in Utrecht. Leuk om gebouwen van binnen te bekijken. Sommige zijn door de huidige universiteit overgenomen, andere zijn kantoor geworden.
Een andere teleportatie in Utrecht waar ik altijd voor ga, is het Aboriginal Art Museum. Klein, maar fijn. Ik word in dit twee verdiepingen tellende pandje altijd meteen geteleporteerd naar mijn eerste ervaring van het zien van een schilderij in het museum van Sydney. Al die stipjes en lijnen en kleuren op het doek roepen iets van een mythische ruimte op, alsof je met je geest de Droomtijd betreedt en door eindeloze landschappen kan vliegen.
En zo... beweeg ik me als een Passenger voort. Een muziek-cd bij de bieb die ik puur om het uiterlijk meenam. Twee ouderwets getekende en geklede kindjes op een houten bankje en in een soort van sprookjesbos. De een fluistert de andere iets in het oor. Folk-achtige muziek, oprecht en optimistisch door hoogstwaarschijnlijk een rossige jongen met een pluisbaardje, werd me die avond nog ingefluisterd. De cd heet Whispers en Mike Rosenberg zingt:
everyone´s filling me up with noise
i don´t know what they´re talking about,
you see all i need´s a whisper
in a word that only shouts.
