Op het Waterlooplein gevonden, in Amsterdam. Mijn alziend oog zag meteen dat het wat was, in de hele grote hoop, een rij waarlangs je kon lopen, alles op elkaar en door elkaar heen. En nu googelde ik even op het merkje dat er in de tas zit: abro, gemaakt in Italie. Hun motto is: Mooie dingen, daar heb je nooit genoeg van. Een vergelijkbare tas kost nieuw rond de 300 euro. En dan heeft de mijne als voordeel dat het leer al wat doorleefd is, ik vind dat mooier dan helemaal nieuw.
Het was echt mijn koopjesmiddag, in die bijna lentezon, op het Waterlooplein. Ik vond ook nog zo goed als nieuwe rode suède laarsjes voor 12 euro, en 7 boeken, elk voor een euro. Waaronder etsen van Goya, gedichten van Pablo Neruda, I.M, van Connie Palmen, die had ik zin om over te lezen, en het gebonden exemplaar was precies van 20 jaar geleden, een dag eerder. En het aller-allermooiste, waar ik ook al zo genoten van heb en in twee ochtenden uitlas: een, in rood, en zacht leer gebonden, boekje van Jean Webster: Daddy Longlegs, met kleine, grappige tekeningetjes van de schrijfster.
O! wat is dat een genot! Zo'n fluwelen zacht boekje in je hand te kunnen houden en dat wanneer je het neerlegt het als vanzelf gewoon open blijft liggen op de pagina waar je bent. Met een roze leeslintje en een donkerroze gemarmerd papieren binnenkaft. Op de voorkant in zwart, als het ware erin gedrukt, het voelt wat hobbelig, een schaduwtekenening van een meneer, een meisje, elk aan de hand van een heel lange meneer met lange benen.
Het boekje is bijna een eeuw oud, 1917, noteerde de vorige eigenaresse die Ine heette, voorin. De titel kende ik wel. Niet voor niks, want het is wereldwijd een klassieker geworden. Talloze malen verfilmd en tot musicals bewerkt. Zo'n lief verhaaltje ook, dat in vele varianten weer herkauwd is, zoals in de film You've Got Mail. Een heel lief boekje met toch een feministische ondertoon. Met al mijn vondsten voelt de wereld als mijn weldoener, net zoals in dat verhaal.
