Of toch wel? Is dat jonge stel dat nu in de hoogste boom in de achtertuin genesteld een van hun nageslacht? Wonen beide paren nu in die boom: de ouders en hun kinderen? Vanochtend zag ik twee stelletjes in de kale boom van de buurman en ze vlogen op en neer de donkergroene dennenboom in, die wel twee meter boven mijn dak uittorent.
Dat is toch puur natuur, vlak voor je ogen .En dat allemaal in een boom die ik meer dan 25 jaar geleden met kluit en al op de fiets vervoerd heb en als eerste boom in de uiterste hoek van de tuin gepland heb. Ik zou daar toch ongegeneerd van kunnen genieten en er een zeer voldaan gevoel van kunnen krijgen: dat ik die natuur zo nabij heb weten te brengen. Net als mijn mussenkolonie en die spreeuwen, die er enige seizoenen zijn geweest.
Waarvan ik ook wel weer blij was dat ze vertrokken, die spreeuwen met hun spetters amoniak-poep. En nu zit ik met hetzelfde: heel leuk die houtduiven. Maar pal onder de boom, in een cirkel van wel een halve meter droppen ze op het achterpad dagelijks hun hopen poep. Elke dag schrob ik dat nu weg met een harde bezem en als je het een keertje overslaat dan koekt het onmiddellijk heel erg aan. Met je schoenen de boel wegvegen, laat je al bijna uitglijden, over die poep. Van die prachtige, schattige houtduiven met hun gezellig gefladder en gekoer.
Tja, en dan kijk je jezelf dus aan. Zó zit ik dus in elkaar: Natuur is leuk, maar ik wil er niet teveel overlast van hebben. Gelukkig, zoals bij zoveel, kan ik dat niet controleren en regelen. Tenzij ik de boom zou omzagen. Maar zo'n drastisch maatregel, dat zit niet in mijn genen. Dus ik ga gewoon 'gezellig' met ze door, in het leven.
