Ik heb ooit aan Tai Chi gedaan en daar toen al wat van ervaren: hoe er onvermoede krachten in-en-uit en door je heen kunnen gaan. Dat is dan de 'Chi', de levensadem, die je bundelt en stuurt en je tot je eigen verbazing, bijna buiten je om, ineens heel sterk blijkt te zijn. En 'op onzichtbare wijze' een ander een stomp kunt verkopen.
Ik heb dit, het klinkt als een verzinsel, maar zo was het, in een bank in Afrika gedaan, in Benin. Ik wisselde een heel groot bedrag om in Afrikaans-Franse franken. Het leek van buiten een heel betrouwbare bank, met een grote 'representatieve 'gevel. Maar ik vertrouwde het mannetje achter het loket meteen niet. Hij keek me niet aan, deed omslachtig, betrok anderen in wat mij een 'complot' leek. Ik kreeg iets over de helft van het bedrag dat het moest zijn. Hij met een trots, onoverwinnelijk soort lachje, toen ik protesteerde.
In plaats van stennis te maken besloot ik me te concentreren. Al mijn krachten te bundelen en hem, zonder aan te raken, een geweldige oplawaai te verkopen. Hij deinsde letterlijk naar achteren. Hij begon te schreeuwen en toen kwam het geld te voorschijn uit de lade onder hem en andere medewerkers om hem heen kwamen aansnellen met pakjes bankpapier, tot het hele bedrag compleet was. Ga! Ga weg! riep hij met de angst in zijn ogen.
En deze herinnering komt hier ter plekke terug, door de film van Wong Kar Wai, The Grandmaster. Over Ipman , de leermeester van Bruce Lee. Wong Kar Wai heeft jarenlang alle oude leermeesters in de verschillen gevechtsstijlen over heel China bezocht en geleerd van hen, hij heeft aan de voeten van de meesters gezeten. De acteurs hebben meer dan een jaar getraind.
Het is een prachtige film. Perfecte aankleding en decors. Poëtische beelden in slow motion. Oosters in waarneming en zijnswijze. Dat gevechtskunst, bewegingskunst is, komend uit de diepten van jezelf. Je kunt alleen maar winnen als je eerst jezelf overwint, je plek in de wereld begrijpt en van daaruit weet wat de juiste handeling is.
