Stay with me, woorden uit een psalm en That lucky old sun, raken me het meest. Beide nummers hebben, hoe je het ook wendt of keert, een religieuze ondertoon: ze verwijzen naar hoop en verlangen dat verder reikt dan het zichtbare en tastbare. Misschien was dat het overkoepelende thema van het afgelopen weekend,waar ik steeds andere dingen tot me liet komen dan ik van te voren gedacht had.
Ik wilde naar de Byzantijnse mis, verheugde me er zelfs op, om dat koor weer te horen zingen: de echo's en diepten die de klanken zijn van wat in je zelf leeft. Maar daarvoor in de plaats bleef ik slenteren door mistige, donkere straten van mijn stad, mijmerend; alsof het zo meer aanwezig was, dan als ik twee uur in een kerk zou gaan zitten.
Ik wilde naar een optreden van een jazz-zangeres, die vergeleken werd met Billy Holiday, ook een oude favoriet van mij. Zoals zij Gloomy Sunday zingt, en Some other spring en Strange Fruit en God bless the child... Het optreden ging niet door zag ik op de mail en zo bleef ik in de bieb hangen en luisterde naar een optreden van een jonge zanger en zangeres, die liederen van Schubert, onder andere, zongen.
Plotsklaps, terwijl ik aan het lezen was, op zaterdag, in mijn leesstoel, een boek met een totaal andere werkelijkheid: Fast Food Nation van Eric Schlosser, kwamen er woorden in me op voor de maandagochtendmeditatie. En met de woorden de ervaring, die achteraf gezien de klank van het weekend vormde. Zo raar ongrijpbaar, onaanraakbaar en toch intiem aanwezig:
Ik moet in de stilte speuren
mijn ogen en oren en hart
wijd open zetten
dan komt iets of iemand
mij tegemoet.
Ik moet deze woorden weer vergeten
de stilte ademt in mij
ootmoed,
ontroering worden mijn deel -
Ik weet niet veel.
