Religieuze vieringen kunnen daarbij de voertuigen zijn, die je op die weg zetten, die jouw geest vrijzingt van alle dwang, elk oordeel, elke constructie, Er is een stroom van niet-weten, waar het goed is, je daarop te laten dragen.
Afgelopen weekend maakte ik maar liefst twee van zulke vieringen mee. De eerste was een Taizé-viering in de kapel van Lucifer in Alverna een wooncomplex dat allereerst door de oudere zusters Franciscanessen bewoond wordt, en als er een sterft, dan komt er een 'leek' voor in de plaats. Liefst mensen die zich verwant voelen met Franciscus en Clara van Assisi.
Eindelijk was ik er, na al jarenlang weet hebben, van deze Taizé-vieringen, in de geest van Taizé, dus: veel zingen, mantra-achtig met altijd deze woorden Ubi charitas, Deus ibi est. Waar liefde is, daar is God. Zo simpel kan het wezen, zo simpel is het. Ik zat vooraan op een meditatiebankje bij een opbouw van kleurige kleden, Maria met kindje Jezus iconen en Christus als leraar, en veel lichtjes, elke keer ziet het er anders uit, vertelde S. en door de goede akoestiek, werd ik opgenomen in het zingen van de stemmen achter me en om mij heen. Ik ben van plan om elke maand mee te gaan doen, het is 20 minuten fietsen.
En ik maakte de Byzantijnse mis mee, Palmpasen, Jezus komt op een ezeltje in Jeruzalem aan,Het duurde twee uur, maar ook hier ben ik in het geheel niet gespitst op de woorden, hoor ik daar woorden dat dit het begin is van 'de overwinning'? , in Gods naam, wat onzinnig eigenlijk denkt iets in mij. Maar uiteindelijk laat ik me meenemen in het gezang, heel gelaagd en harmonieus van het Byzantijnse koor.
Er bevangt me wel steeds meer een lichte bevreemding, als ik de priester, met de acoliet en de diaken zie rondlopen in hun prachtige rijke gewaden, geborduurd met goudbrokaat. Dat gedeelte, de ernst, maar ook het routineuze, dat heilig paraderen... en dan bedenken dat het nooit zal gebeuren dat een vrouw dat zo doet en deze riten voltrekt... hoe wereldschokkend zou dat wezen. En hoe gewoon kan dat ook meteen voelen, toen ik in Zweden vrouwelijke priesters de eucharistie zag doen.
Ja, het is deze week de topweek van het christendom: de Goede Week. Het is toch mooi om een week in het jaar zo vol te laten zijn van menselijke emotie: vreugde, lijden, verrijzenis. Ik ben van plan om in de Agnes-parochie bij mij in de buurt alles ervan mee te maken. De Paaswake bestaat uit echt de hele nacht waken vanaf half elf 's avonds, waar al die gedeelten uit de Bijbel worden voorgelezen: vanaf Genesis, via Abraham en Mozes en Johannes, naar Jezus. Water en vuur komen bijeen. Ik heb me daar wel voor op gegeven, maar of ik het de hele nacht uitzing, ik weet het niet. Om half zes kom ik in ieder geval wel weer terug, voor het laatste deel, en alles eindigt hier in een gezamenlijk Paasontbijt.
