Ik luisterde eerst naar het concert van Simon en Garfunkel, Old Friends. De lp Bridge over troubled water is de eerste ooit, die ik heb beluisterd. Ik had een taak Latijn te samen met Marga, in de tweede klas: dat is in de zomervakantie dit volbrengen, waarmee je alsnog over was. We moesten lappen tekst vertalen. Toen haalde ze deze lp uit de kamer van haar grotere broer. De hele zomervakantie luisterden we hier naar, telkens als pauze. Ik vond geluid uit een lp al een wonder.
Het concert is doortrokken van zoveel nostalgie, ook in de sfeer van de zaal en bij Simon & Garfunkle samen. Die liedjes waarmee ze wereldberoemd zijn geworden. De anekdote dat de een er eerst voor was om hun namen om te draaien en het duo Garfunkel en Simon te noemen. Het was jaren geleden dat ze samen opgetreden hebben. Er klonk in het geheel geen routine door, maar eerder blijdschap en dankbaarheid, dat ze het nog steeds in harmonie zó konden uitvoeren. Bijna elkaars oudste vrienden.
Daarna zette ik Bette Hart op.Ik lag op de bank, maar stond vanzelf op en begon mee te bewegen met haar muziek. Ze heeft een heel krachtige en sensuele stem, Leuk, om in het donker ook met je lichaam helemaal op te gaan in die liedjes, die ze allemaal zelf schrijft. Maar er zitten wel bekende melodielijnen in. In een liedje zingt ze stay... en in de uithalen doet dit denken aan Bette Midler, met het nummer Stay with me baby.
Vanochtend haalde ik de cd weer uit de cd-speler, stopte het in het hoesje om terug naar de bieb te brengen, blijkt de cd Fire on the Floor te heten. Meer toepasselijk kon welhaast niet.
