Ik blijf het leuk vinden: Koningsdag. Gewoon gezellig en het volk dat zich verzamelt rondom de uitstallingen van zolder, van velen. En al die lief zelf gebakken dingen die verkocht worden, met zo'n net-niet-gelukt oranje glazuurlaag erover. En die kinderen die eigenlijk niet goed durven onderhandelen en dan aangespoord en geholpen door moeder of vader toch hun eerste centjes verdienen. En de mensen die ik er tegen kom, uit mijn oude Wijkcentrum: 'Mirjam!' hoor ik dan roepen. 'Het is niet meer zoals het was, ik vind er niks meer aan', zegt de ene. En een andere: 'We missen je wel hoor, het gaat nog elke dag over je.' Dat doet een mens wel goed.
Dit jaar was mijn missie: kinderboekjes van Dick Bruna en Fiep Westerdorp. Als hommage, omdat de eerste dit jaar is overleden en de andere dit jaar 100 jaar was geworden. Ik bewonder ze ten zeerste. Ik dacht eerst alleen maar Nijntje te gaan sparen, maar kwam nu Snuf de hond tegen en Boris de Beer. Die laat ik dan toch niet liggen, voor 0,20 cent ofzo. Fantastisch, hoe elke dikke zwarte lijn klopt, hoe beweging en emotie met subtiele verschuivingen neergezet is. En altijd het gebruik van maar 4 kleuren. Ik ga nu voor het hele oeuvre van Bruna, volgend jaar opnieuw. Er was ook een handelaar met een hele rij van die kleine vierkante boekjes, maar die kosten 1.50 per stuk. Ik liep vlug door: zo wil ik de verzameling niet laten groeien. Het gaat me om de vondsten uit de kindertijd van de individuele verkopertjes.
Van Fiep Westerdorp vond ik een boekje over Sinterklaas en eentje over dieren, het propagandaboekje voor de Kinderboekenweek van 2006. Dan wil ik weer dat Sinterklaas voor altijd blijft. Het is toch de grap van de kinderwereld en die van de volwassenen die zo'n lief verband met elkaar gaan. Zo wil Jip water voor het paard klaarzetten en dat vindt zijn moeder een heel goed idee. En dan komt Janneke vertellen dat haar moeder (of vader, ik weet het even niet meer) gezegd heeft dat dit geen zin heeft, want alleen Zwarte Piet komt door de schoorsteen, het paard kan er niet door. Jip zet toch water klaar. En de volgende morgen is het op. Met een briefje erbij: dat Sinterklaas het water met een pomp heeft opgezogen naar het dak!
Ik snuffelde bij een apart aanbod: dvd's, een heel aantal boeken en een doos vol nieuwe dichtbundels van Vlamingen. In een gesprekje met bekenden die langs kwamen, vertelde de jongeman, die Jeroen heette, zo weet ik nu uit navraag, dat er in het begin van de dag nauwelijks iemand kijkt, maar op het einde van de dag, dan komen de boekenliefhebbers te voorschijn. Ach, hij had wel wat verkocht, het ging hem erom om van alles af te komen. Ik had ondertussen 3 dvd's van elk 1 euro gevonden. De kennissen liepen weg en toen zei hij tegen me: ik heb een leuk aanbod voor je: voor 5 euro mag je alle dvd's hebben. Het blijken er 32 te zijn, drie daarvan had ik al, en sommigen heb ik ook al gezien, maar zijn voor herhaling vatbaar en anderen hebben niet direct mijn voorkeur,, griezelverhalen, maar ik ben er wel nieuwsgierig naar. Dus ik zei ja.
Nu heb ik dus bijna een plank vol dvd's van Jeroen. Ik wil ze bij elkaar houden: je kijkt dan toch ook mee in de wereld van Jeroen. De eerste film die ik gisteren zag was Food Inc.: over de voedselindustrie van Amerika. Ik wist niet dat in 80% van alle producten mais is verwerkt. Zoals in tomatenketchup, pindakaas, batterijen, snoep, koekjes etc. En de koeien eten mais en ook de kweekvissen eten mais, zoals zalm...
Vandaag wil ik een beetje gaan opruimen: boeken weg brengen naar de boekenboom in mijn buurt. Ik kan tenslotte niet alles blijven bewaren, als ik ook nog steeds spullen naar binnen breng... Ik heb weer een knuffelbeest geadopteerd: een zachte hond. En een wit Nijntje als kussentje. Ik vond een fotolijstje en daarin heb ik drie kleine zwart-wit fotootjes gedaan: een kinderfoto van Moeder, ze staat bij een deur. En een fotootje van Vader, als puber, met puistjes, bij een boom. Hij ging al jong, in die tijd, uit zichzelf bij familie op Sumatra wonen. Tot slot een fotootje van Moeder in een winterjas op de boot, waarmee ze naar Nederland kwam. Ze was toen dus tussen de beide landen in, op tocht, vertrokken en nog niet aangekomen. Een staat van zijn die prikkelend is: het oude is weg, het nieuwe moest nog komen... en daar werd ik een onderdeel van.