Alle clichés van de Nederlandse samenleving blijken weer waar te zijn, als ze door een ervaringsdeskundige worden opgesomd. Iedereen is druk, niemand heeft tijd, er moeten altijd afspraken gemaakt worden, onverwacht langs komen wordt niet op prijs gesteld. Hoe anders in Sicilië! Dan is het eerste wat men zegt: schuif aan, hier iets lekkers te eten en te drinken. Rustig, relaxed. Hetzelfde heb ook ik met de paplepel mee gekregen: In Indonesië is de welkomstgroet: 'Heb je al gegeten?' in Nederland: 'Wat kom je doen?'
Ja, ook haar familie is vernederlandst, zegt ze. Ze kunnen er ook niks aan doen, want ze hebben banen, ze moeten wel mee doen. Haar bestaan is 's ochtends twee uur schoonmaken in het wijkcentrum. En 's middags ergens anders , bij een school. Tezamen vijf dagen in de week, goed voor 1400 euro per maand. En dat is veel meer dan ze in Sicilië ooit zou verdienen. Haar vriendinnen verdienen 700 tot 900 euro. En dan heb je in Sicilië ook nog last van de maffia.
Hoe dan? vraag ik nieuwsgierig. Wat merk je daar nu van, als gewone eenvoudige burger? Nou, zei ze, dan is er bekend dat er geld is voor de bouw van een zwembad en het oprichten van een bibliotheek, en dan gaat het verhaal dat het er nu echt van zal komen. En dan, vervolgens gebeurd er niks. Niemand durft wat te zeggen of gaat erachteraan. 'Het is de maffia', is dan de gevleugelde uitdrukking.
Ondertussen wil haar zoontje hier blijven. Logisch, want hier doet het internet het goed, hij zit op een sportclub, heeft hier zijn vrienden. Die kan niet meer aarden in Sicilië. Dus, wat moet ik... zegt ze. 'Ik heb hier niks. Van werk naar huis, soms naar familie, niet veel. Zo is mijn leven.'
Jeetje, ja, zo kan het leven voor je uitpakken. Niet werkelijk doen en zijn, wát en wie je wilt. Verscheurd tussen verlangen en 'wat het beste is'. Nog een paar jaar moet ze het hier uithouden. Maar dan zal ze haar zoontje moeten gaan missen. Want die blijft hier. Maar zij gaat toch voorgoed terug. Ze weet het zeker.
