De nacht van de Paaswake vloog om. Veel in de kerk, die vol met kaarsen stond en alle bloemen die op goede vrijdag gebracht waren, en door de beschutte bouw meer iets van een kapel heeft, doorgebracht. De stilte van de nacht, waken...een intens vreugde gevende activiteit.
In de vroege ochtend was er al een paasvuur gemaakt, net nog voor de ochtendschemering. Ik stond erbij en de eerste vogels begonnen te fluiten. Er waren tien wakers in de nacht en om kwart voor zes 's ochtends voor de paasviering kwamen er anderen. Ah, een wachter bij het vuur, zei iemand. Dat vind ik wel een fijne aanspreektitel.
Er werd eerst in een kring bij het vuur gezongen, over de donkerte en het weet hebben dat het weer licht wordt. Binnen werd een prachtig lied gezongen over de steen die telkens weer weggerold wordt. Daarna weer naar buiten met ieder een kaarsje in de hand. De nieuwe paaskaars werd aan het vuur onstoken, een ieder kreeg daar vuur van. Het ochtendgloren was gekomen: prachtig rood en roze en toen zongen we 'Morning has broken', van Cat Stevens.
Wat kan ik er nog meer van zeggen? Hier wordt liturgie op een heel basale, menselijke wijze gevierd. Iemand zei bij het Paasontbijt: ik voelde me net zo'n eerste christen, dat ik daar stond en al het licht in me terug kwam.
Ik vermoed dat de mensen die er waren, ook in koren zingen, want als vanzelf werd er, al lopend van binnen naar buiten, en in de halve kring van stoelen, meerstemmig gezongen of jubelde een stem erbovenuit en ging solo.
Het zijn van die subtiele verschillen, die ervoor zorgen, dat de viering aanvoelt als gedragen door elkaar. In de nacht was er met kruiken water gehaald in een bron, omgeven met planten die bij de kerk gebouwd is. Dit water gaat in het doopvont, wordt gezegend en is het doopwater van het komende jaar. En niet de priester zegent daarna een ieder met dat water, zoals ik dat kende, maar je loopt zelf naar het water. Je schept zelf met je hand in het water en maakt op je eigen wijze een kruissteken.
Je zegent jezelf, met water dat voor jou en allen gezegend is. Daar wil ik wel in geloven: je verbindt je met jezelf en ook met elkaar. Zo zullen er 'stromen van levend water' in je vloeien. Het levend hart van wat er met Pasen wordt gevierd: het leven gaat dóór.
