Net kwam S. binnenlopen. Ze kwam een bingomolen halen, voor een thuis-bingo'tje. Ze woont haar hele leven al in de Kolping. Ik heb haar als tienermeisje zien binnenlopen in De Klokkentoren. Blue: een mengeling van angstig willen wegduiken en tóch ook nieuwsgierig zijn. Ik spoorde haar aan om de keuken in te lopen en mij te helpen... Zo ging ze een meidengroep mee runnen als vrijwilligster en is veel later het beheer ingestroomd, en dit was 'haar gebouwtje'. Zo werkte dat het beste: het door mensen uit de wijk zelf laten beheren, was de gedachte
Het was hier zo gezellig, zei ze. Maar ze hebben het allemaal kapot gemaakt. Zij mocht hier geen beheerder meer zijn en het gebouwtje was ineens gebonden aan strikte opening- en sluitingstijden. Er was een drukke Bingo, maar die moest om acht uur 's avonds voorbij zijn. Er is hier een uitgebreide fitnessruimte, heel druk bezocht en nu komt er geen hond meer...
Het is toch intriest dat het management van boven niet ziet, dat dit soort gebouwtjes gebaat zijn bij een ruime openingstijd en het ook moet hebben van het bekende gezicht, dat men er kan verwachten. Pas dan ontstaat de sfeer van: even buurten, even kijken wie er allemaal is. En als er niemand is, dan is S. er nog .
De Inloop: dat betekent: kunnen inlopen... En de nieuwe gedachte is dus: 'Participatie'. Mensen uit de wijk moeten het helemaal zelf doen. Alleen dus niet meer betaald, zoals S. er indertijd uitgeplukt is. Dat participatie van burgers ook ankers nodig heeft, om het bootje niet te laten dolen: Mensen stimuleren en samen binden; dat was ooit de taak van een beheerder. Maar die tijd is voorbij. En ik ben dus ook, als beheerder, bijna voorbij.
