Vanochtend zag ik L. Zij is een vriendin van Moeder. Het was een jonge vriendschap, twee jaar oud, ze kennen elkaar van een groep die verbonden is aan de Karmelieten. Gek om me bewust geworden te zijn, dat Moeders leven na de dood van Vader in 2009, ongeveer dezelfde samenstelling had als de mijne: lid van diverse groepjes, een boekenclub, en rondom een klooster en doe-groepjes.
Er was een wederzijdse klik, vanaf het begin, vertelde L. En ja, dat zie ik wel voor me. Beide een vat vol emotie, een heftigheid, zeer gericht op mensen en het vertellen van verhalen. Ze waren van plan om meer met elkaar te ondenemen, maar toen kwam de kink in de kabel. Ze noemt zichzelf Dim Sum L., want dat zouden ze gaan doen :Chinese hapjes eten, maar daarvoor in de plaats was het L. die als eerste bij haar ziekenhuisbed zat, nadat ze vlak tevoren onwel was geworden.
L en haar man T houden van reizen, er is een grote oude landkaart door T geschilderd in de kamer, met alle plekken waar ze geweest zijn en daaronder in houten vakjes, het oud papierengeld uit al die landen en het kleingeld, zeer veel boeddha-beelden. Vierkante fotoalbums van hun reizen decoreren de muren, evenals oude platenhoezen uit 'onze' tijd: L blijkt vijf jaar ouder als ik. Het stond ook vol met Mariabeelden en andere katholieke heiligen beelden. Moeder vond het vast wel gezellig bij haar, zei ik. Maar het bleek dat de kamer pas een jaar zo was en dat Moeder het net niet zo gezien heeft.
Man T. verdiende eerst zijn geld met het maken en verkopen van houten speelgoed. En toen bleek ineens dat hij de laatste 12 jaar beheerder was van een speeltuin, en hem twee jaar geleden een regeling werd aangeboden. Met prepensioen gaan en hij kreeg geld mee. Men wil nu hetzelfde met mij gaan doen. Hij kreeg 68.000 euro mee, ik viel bijna van mijn stoel van verbazing. Mij bieden ze nog geen derde ervan. Een andere collega had 140.000 meegekregen... Enfin, na veel gesoebat, ga ik vanaf morgen voor twee uur per dag aan het werk, tot de eventuele vaststellingsovereenkomst: ik zou met mijn prepensioen onder bijstandsniveau komen, ik werk parttime. Dit is geen oplossing, zei de personeelsfunctionaris meteen, ze gaat opnieuw in conclaaf.
Maar ik dwaal af. De geest van Moeder was plotseling heel dichtbij toen T. vertelde, dat hij uitgebreid tegen haar gezegd had dat hij het eigenlijk niet verantwoord vond om haar naar het oude huis te rijden, ze moest er trapjes voor op en een stukje door een binnengalerij en L. zou dan alleen met haar zijn, stel dat er wat gebeurde? Hij wilde hen wel rondrijden, dat was beter en veiliger.
Moeder had haar rug gerecht, was ongeveer opgestaan uit haar stoel, met grote ogen, ik zag het helemaal voor me ogen die vuur spuwden. Niks ervan, ze wilde naar de Waalkade! Het moest. En het gebeurde. Daar had ze lange tijd in 'de bibliotheek' doorgebracht, die in de familie de studeerkamer heet, op de grond, naast haar rollator... Ja, ik zag het allemaal voor me, nog op zoek naar voor haar belangrijke brieven in een onderkast.
T. had dus niks in te brengen, concludeerde hij zachtaardig. Ja, zo was ze, zei ik... haar wil was wel een beetje wet... Ze zou zich waarschijnlijk in haar graf omdraaien, als ze wist dat een van haar dochters zich daar nu niks van aantrekt, en alleen de letters van de wet wil volgen.
T. kreeg er kippenvel van, toen ik het vertelde. Het is niet anders, dit familieverdriet, maar ik kon het ook niet, niét vertellen, toen L. vroeg, hoe het nu met ons ging: de kinderen van haar vriendin... En zo is dit nu ook onverwacht in dit blog gekomen... Het is wat het is.
