Ik heb me verdiept in de Kunstforum die over de Biënnale in Venetië gaat en word daar wel enthousiast van. 'Vina Arta Viva: een vieren van kunst als een factor die mensen humaan houdt en hoop kan geven. Bij twee wereldtentoonstellingen, in dezelfde periode is het misschien zo, dat wanneer de ene een politieke kleur heeft, de andere zich juist gaat richten op de mens en haar mogelijkheden.
Het doet me denken aan een oude discussie die op de theologische faculteit woedde, toen ik er studeerde: mystiek of politiek? Het was het een of het ander, en daar hoorden karikaturen bij, die in sommige mensen ook wel werkelijkheid was geworden: Je was ofwel een vrome dromer, met de ogen gesloten, alleen maar bezig met God en de hemel, of je was maatschappijkritisch, je ging de barricaden op en was lid van allerlei actiegroepen.
Ik word altijd iebel, als ik zie hoe een eigen wereldje, of dat nu de kunstwereld is, of de theologische wereld van religie, spiritualiteit of de kerk toch eigenlijk opgesloten raakt in zichzelf, terwijl deze dan tegelijk de pretentie heeft juist heel belangrijk te zijn voor 'iedereen' en 'de wereld'. Dus 'kunstminnend' wil ik mezelf niet noemen. Zo noem ik mezelf ook nooit 'christen', al kwam ik veel in christelijke kloosters en ga ik nu 's zondags naar een katholieke kerk. De pretentie iets te zijn, een titel, een status, zorgt vaak voor afscheiding, hoogmoed en niet meer verder willen of kunnen kijken dan je eigen neus lang is.
Ik zoek plekken op, waar ik ervaar dat de menselijke geest creatief zoekt naar?... Ervaringen die ons allen bindt, de dingen die ons ten diepste aangaan en daar hoort dan ook zelfreflectie en kennis van de menselijke staat, vaak het tekort, bij. Ik vind dit op heel veel verschillende soorten plekken. Kunstminnend? ... Soms wel, soms niet, dus.
