Ik zag ineens haarscherp mijn tienerkamer voor me. Een mosgroene muur en een bruine. Op de mosgroene een groot affiche van vergrote schermbloemen met een lila-achtige achtergrond. Op de bruine muur een oranje zonsondergang met een bomenrij. Een visnet vanaf het plafond. Er hing een hangplant met hartvormig blad, links van de platenspeler die op het laatste bijna de draaitafel bereikte. En de grammofoonplatenspeler was van Telefunken en stond op dezelfde hoogte als zoals het nu is.
Daarnaast had ik een donkerblauwe aardewerken waxinehouder en daarop stond een hoog donkeroranje ‘gietijzeren’ theepot, met daarop een sticker van twee poppetjes, een jongetje en een meisje met de spreuk ‘Liefde is...’ Wàt weet ik niet meer, maar dat paartje was toen razend populair, allemaal plaatje met een entourage waarin ze zich bevonden en telkens was de liefde dan wat anders.
Hoe je zó vanzelfsprekend zo’n platenspeler weer bedient, het hendeltje naar voor en naar achter om de naald zachtjes te laten dalen. En hoe ik tot nu toe alle liedjes bijna woordelijk mee kan zingen... The Last Cowboy van Gallagher en Lyle staat nu op, met op de hoes twee cowboylaarzen met daarover een hoed, aan de wandel. Dat was ik altijd een beetje, vond ik toentertijd. Dit is zó leuk! Al die concrete handelingen van hoes bekijken, het inlegvel met de teksten erop, het bladeren in je verzameling, kijken of er stof op de plaat zit. Gelukkig heb ik het stofborsteltje nog bij de hand. Tot nu toe niet nodig, ik verzorgde mijn platen dus best goed.
Ik denk aan nichtje L. die helemaal blij was dat ze als verjaarscadeautje een aantal papieren foto’s kreeg, die je bij de Hema kon bestellen. Die kun je dus inplakken! zei ze enthousiast. Het heeft écht wel iets, die niet-virtuele werkelijkheid. Zoals het lezen van papieren kranten en boeken. De muziek lijkt warmer, minder in de grote ruimte dan bij cd’s. Of zou je dat als vanzelf erbij verbeelden?
