Dus ik was van plan om een beetje aan opruimen te doen, vandaag. Zoiets van een schone start. Dat is een groot woord, want opruimen ontaardt bij mij meestal in terugblikken. Ik was mijn allerlaatste mobiel al heel lang kwijt geraakt. Die vond ik dus terug in.... de vijver! Toen ik daar oude modder uit schepte. Dat was niet vandaag, maar de oude mobiel op tafel herinnerde me eraan dat ik de SD-kaart die daarin zat, wel al in de oude laptop van moeder had gestoken, maar nog niet bekeken had wat daar opstaat. Dus ik heb verwijlt in het verleden.
Het beslaat exact de hele periode, waar Moeder in het hospice terecht kwam, tot vlak na haar dood. Ik had die allerlaatste mobiel ook alleen maar meteen aangeschaft, omdat Sammie, mijn eerste mobieltje die ik nu weer in gebruik heb, een nieuwe versie van Whatsapp niet aan kon, en ik moest ineens goed bereikbaar zijn voor de familie, om dingen rondom moeder snel in een groep te kunnen overleggen.
Wat ben ik blij dat die SD-kaart na meer dan een half jaar liggen in de vijver het overleefd heeft! Er bleek van alles op te staan, wat er nu niet meer is. Mijn oude tent, het klooster, het Aboriginal Art Museum in Utrecht, mijn oude Wijkcentrum, de inrichting van het huis van mijn ouders met al hun spullen er nog intact in, de allerlaatste huisvesting van Moeder en alle periodes daarvan: eerst het inrichten, toen de eerste dag waar zij verhuisde van het hospice daarnaartoe, en dat ook die ruimtes in een half jaar voller zijn geraakt met haar spullen.
Maar vooral zijn daar alle foto’s van Moeder, van de laatste elf maanden van haar leven. Waarin je zelf leeft met de gedachte dat alles met haar voor de laatste keer is. Mijn verjaardag, haar verjaardag waar ze alle kinderen mee uit eten nam, dat we naar Ikea gingen voor de inrichting van haar appartement, de uitjes naar haar oude studentenkamer in Utrecht, de Hoge Veluwe, de boerderij van I., naar een restaurantje aan de rivier, dat ze hier bij mij kwam kijken naar hoe haar spullen een plek hadden gekregen.
Ik heb niet alles afgezien, want ook haar sterven staat er (vermoed ik) op. En misschien foto’s van de begrafenis, ik weet niet meer of ik toen foto’s heb genomen. Het is nog nooit gebeurd dat in zo’n korte tijdsspanne, in nog geen anderhalf jaar de complete scenery in mijn leven is veranderd.
